Een diepe zucht ontsnapt me als ik de auto de snelweg opdraai. Het is een half uurtje rijden naar mijn volgende afspraak en ik heb geen zin. Ik kan mezelf wijsmaken dat ik moe ben en dat mijn hoofd omloopt met alles wat nog moet, maar als ik eerlijk ben, heb ik gewoon geen zin. Aardig gezin hoor, daar ligt het niet aan, maar vandaag heb ik geen zin om voor de zoveelste keer variaties op het thema ‘zicht houden op’ en ’timen en doseren’ te bespreken. Twee weken geleden zat de moeder ontzettend in de knoop met de een-na-jongste van de zes kinderen die ze heeft. Officieel is de ouderbegeleiding gekoppeld aan de oudste zoon maar als het gesprek op de andere kinderen komt ga ik niet zeggen ‘daar ben ik niet voor’. Het helpt de ouders bovendien om zicht te krijgen op patronen die onvermijdelijk het hele gezin beïnvloeden. ‘Bertje is eigenlijk precies mijn oudste,’ zei de moeder toen ik mijn hand al op de klink had en wilde vertrekken ‘gek dat ik dan toch weer tegen dezelfde dingen aanloop, ik zou daar onderhand toch wat van hebben moeten leren, het wordt tijd dat ik dat anders ga doen.’ Het kippenvel kroop over mijn armen want ik voelde dat de kwartjes echt gevallen waren. Ik weet wel, vervolgens moet ze het ook nog gaan doen, maar het begin is er en ik heb er alle vertrouwen in dat ze haar weg gaat vinden (met een beetje support van ons aan de zijlijn). Maar vandaag heb ik geen zin en geen moed om de draad op te pakken en verder te weven. Met zes kinderen is er altijd wel wat aan de hand, het is dweilen met de kraan open.
Oef, ik schaam me voor mijn eigen gedachten. ‘Dan maak je maar zin’ spreek ik mezelf streng toe met de woorden die mijn vader gebruikte als we geen zin hadden om huiswerk te maken of in zijn winkel te werken. Zo is het. Blij dat ik dit werk mag doen en niet op een kantoor zit weg te kwijnen of wanhopig sollicitatiebrieven moet sturen om een baan te vinden. Ik rij door de tunnel, ik ben er bijna. Mijn hoofd heeft mij weliswaar streng toegesproken, maar diep van binnen heb ik nog steeds geen zin. Een baaldag, is dat een optie? Dat moet toch kunnen af en toe? Wel ingewikkeld als je met mensen werkt. Want hoe doe je dat; luisteren als je liever alleen bent, empathisch zijn als van jou iedereen de boom in kan, inleven als je te lamlendig bent om een millimeter in beweging te komen? Als ik de straat inrijd is het enige dat ik kan bedenken ‘die vader en moeder hebben ook wel eens geen zin en dan moeten ze ook door’, misschien moet het daar vandaag dan maar over gaan.
Dit stukje verscheen ook in Ouderschapskennis, jaargang 18 nr. 3
Recente reacties