Ze vechten er nog net niet om maar de schermutselingen om een stoel op de eerste rij te bemachtigen lijken er verdacht veel op. Gaan deze vrouwen naar een popconcert? Welnee, met hun neus tegen het raam geplakt volgen ze de verrichtingen van hun nageslacht. Het commentaar is niet van de lucht. Met grote gebaren denken ze hun kinderen bij te staan in de zwemles. Hun monden mimen d o o r z w e m m e n en ze maaien met hun armen door de lucht. Als er al een moeder is die het waagt even naar de wc te gaan wordt ze meteen door de andere moeders bijgepraat over wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is.
Ik raak niet uitgekeken. Op die moeders dan. Hun amechtige pogingen staan vast voor een grote betrokkenheid maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het weinig bijdraagt aan het leerproces. Als je je kind wil stimuleren dan zou ik zelf bovendien kiezen voor positieve feedback. Maar ook daarin ben ik een vreemde eend in de bijt. Want het is niet goed of het deugt niet; “l u i s t e r e n”, “niet zoveel onder water zitten”, “hóge armen!” De moeders tikken zelfs op het raam om de aandacht van hun kroost te vangen. Op het eerste gezicht lijkt het een typisch geval van de beste stuurlui die aan wal staan. Hoe langer ik kijk hoe meer ik echter vrees dat ze vooral weinig vertrouwen in hun kind hebben.
Ik zie mijn jongste ploeteren. Het is een hele klus om te leren drijven en vooruit te komen in het water. Ach gossie wat moet ze hard werken en wat krijgt ze veel water binnen. Het is een wonder dat ze ooit haar A-diploma gaat halen. Toch geloof ik dat het haar op een dag gaat lukken. De zwemjuf weet van wanten, mijn meisje is gemotiveerd en ik ben bereid er een smak geld voor neer te tellen. Meer dan vertrouwen dat het goed komt kan ik niet doen. Ik kan haar nu eenmaal niet álles zelf leren. Ik pak de krant en sla ‘m open. Haar uitdaging is te leren zwemmen. De mijne de kunst om mijn kind toe te vertrouwen in andermans handen.
Schitterend in woorden weergegeven observatie. Ik zag en zie het voor me. Vertrouwen leren en geven is inderdaad volgens mij een grote uitdaging. Ik denk ook dat je en je kind daar meer van leert dan met je neus achter het raam proberen “mee te lesgeven”.
Hartelijke groet, Coby
dank je wel Coby, we zijn het eens geloof ik ;-)
hahaha…jaja die moeders in zwembaden en op schoolpleinen…het zweet breekt me weer uit wanneer ik daar aan terug denk ;)
Ik heb drie jaar twee keer per week in het zwembad gezeten en sindsdien heb ik een hekel aan zwembaden. Het is nooit meer goed gekomen. Ik begin net als Gala ter plekke te zweten.
Op het schoolplein kwam ik zelden of nooit. ik stond verdekt opgesteld, lekker tegen een boom aangeleund. Ik ben namelijk allergisch voor hulpmoeders, moeders van de ouderraad en de medezeggenschapscommissie, voorleesmoeders, knutselmoeders, kerstdinermoeders, overblijfmoeders, moeders die het speelgoed een paar keer per een sopbeurt geven……
Oh god, wat zeg ik nu weer. ik ging trouwens wel mee op schoolreisje. :))
dag Gala, dat zweet zal niet alleen van de warmte zijn. Ik begrijp dat je uit de basisschooltijd bent maar ook met pubers zal het een hele kunst zijn ze te laten zwemmen…
dag Zoë, ik begrijp dat jij voor eeuwig en altijd een allergie voor (meewerk)moeders hebt opgedaan ;-) Tja, ’t blijft een delicaat evenwicht, schipperen tussen betrokkenheid en alomaanwezigheid.
Dan hadden ze dat slim bekeken bij de zwemles van mijn zoon. De ouders moesten het zwembad uit. Weg, foetsie! Eenmaal in het trimester mochten we komen kijken.
Het schoolplein Gala en Zoë? Brrr, maar toch heb ik dankzij het daar staan een hele fijne vriendin plus haar werkelijk supersympathieke familie erbij gekregen.
Maar goed wij wonen in een besloten dorp en als buitenstaanders ontstaat dan wel eens een klik tussen elkaar.
ja mooi verteld, tenenkrommend zijn ‘de andere’ moeders soms….. al weet ik dat als ík dat denk van hen, zij het ook wel van mij zullen denken, ik weet het niet…. ik probeer mij er vaak niets van aan te trekken.
Zie ze nog voor me, de moeders/vaders voor de ruit en de ploeterende kinderen.
Net zo erg als langs de lijn op het voetbalveld.
wat zou het fijn zijn als ouders wat minder gedreven en meer rust zouden hebben.
Wat een vreemd gegeven, dat je kunt kijken bij de zwemles. Ik geloof dat onze jongste dan nooit haar diploma had gehaald! Zouden deze moeders ook het liefst voor het raam van de school blijven kijken en tikken? Loslaten, diep inademen, oohmmm… zoemen en je omdraaien. Mooi dat jij dat ook kunt.
Mijn zoon is pas sinds kort op zwemles. Daar is elke zes weken een kijkles om de voortgang te bespreken. Ik zit dan op een rijtje met allemaal trotse ouders. Wij worden op andere lesdagen niet toegelaten. Dan zit ik te kletsen met andere moeders of te schrijven in mijn notitieboekje :-) Mijn kind is hartstikke goed!!
Dat is natuurlijk ook een manier, de ouders verbannen, dat zal ze leren ;-) Voor langs de lijn stel ik voor dat er ook een rode kaarten systeem komt om scheldende ouders van het veld te sturen.
Toen mijn dochters zwemles hadden, konden ouders vanuit het restaurant wat uitzicht bood op het zwembad, hun zwemmende kroost aanschouwen onder het genot van een kopje koffie.
Dat waren nog eens tijden!
Ondertussen kletste ik dan met andere ouders die daar ook zaten.
Maar, zwaaien en mimen voor ut raam….Nee, dat herinner ik me niet.
Wel dat het aan- en uitkleden in zo’n groot hok altijd op een sauna leek. Verhitte gezichten van ouders, drukke en opgewonden kids.
Je hebt het in ieder geval leuk weergegeven, Metamama!
Groetjes….
Pingback: Zo moeder, zo dochter? | MetaMama