Kindvriendelijk

kindvriendelijkPlotseling hoor ik de kinderarts zeggen: ‘Misschien is het inderdaad beter om niet langer af te wachten. Laten we haar een paar dagen ter observatie opnemen in het ziekenhuis. Dan heeft ze meteen toegang tot alle onderzoeken en is hopelijk vóór de feestdagen duidelijk wat er aan de hand is.’ Ik slik. Zojuist heb ik verteld hoeveel zorgen ik me maak en nu de arts dat ‘niet pluis-gevoel’ serieus neemt, overspoelt me een golf van paniek. Stel dat er écht iets aan de hand is? De afgelopen drie maanden zijn we de dagen doorgekwakkeld in het vaste vertrouwen dat het wel weer over zou gaan, maar stel dat… Ik durf niet verder te denken. Het meest waarschijnlijke was een bacterie die buikpijn veroorzaakt, maar die is niet gevonden bij het bloed- en ontlastingonderzoek. [...] Lees verder

Macht

‘Mama’, gilt mijn jongste dochter naar beneden (de buren zijn hopelijk al wakker), ‘mama, wat past er bij mijn rose rok?’ Tegenwoordig passen alle kleuren bij elkaar zeggen ze, maar ik ben nog grootgebracht met het idee dat rood en oranje vloekt. Ik roep behulpzaam terug; ‘rood, blauw, paars, wit kan ook, eigenlijk passen alle t-shirts die je hebt er wel bij.’ Hadden we niet afgesproken dat we niet naar elkaar schreeuwen in huis? Nou ja, laat maar even zo. Ondertussen probeert Rosa mij duidelijk te maken dat ‘iedereen’ uit haar klas op vrijdag een koek mee naar school krijgt in plaats van een boterham. Of zij dat voortaan ook mag? Ik heb geen koek in huis dus kom ik er nu gemakkelijk vanaf maar volgende week is die kwestie er natuurlijk opnieuw. [...] Lees verder

P.O.P.

De meeste ouders ‘doen toch hun best’, maar zijn ze daarmee klaar? Pikken we het als een spits meer aandacht voor de madeliefjes op het veld heeft dan voor het doel? Of als de kersverse secretaresse haar typmachine met hamertjes mee naar kantoor neemt omdat ze het zo nou eenmaal geleerd heeft vroeger? Gaat de leerkracht die dagelijks strafwerk geeft aan kleuters vrijuit? Waarschijnlijk niet. Als werknemer dien je je bij te scholen als je tekortschiet in je functie. En omdat de tendens een leven lang leren om bij te blijven is, schuift een beetje personeelsafdeling je bij het ondertekenen van je contract meteen een P.O.P. onder neus. Het Persoonlijk Ontwikkelings Plan. Want werkgevers willen graag medewerkers die zich blijven ontwikkelen. [...] Lees verder

Rozijnen

“Wat zullen we eten vanavond?” Ik heb even geen inspiratie en het voordeel van groter wordende kinderen is dat je ze lekker mee verantwoordelijk kunt maken voor huishoudelijke dilemma’s. ‘Spinazietaart?’ luidt de verrassende suggestie. Ik hoef de pannenkoeken en de tosti’s dus niet eens uit te sluiten. “Goed idee dames, dat doen we!” en hopla daar liggen de plakjes bladerdeeg al te ontdooien op het aanrecht. Spinazie uit de vriezer, rozijnen erbij. Rozijnen? Oeps, op. Die kleine zoete verrassinkjes in de taart maken ‘m nou juist zo favoriet bij mijn dochters. Maar ik heb echt geen zin om alleen daarvoor nu nog naar de supermarkt heen en weer te racen. “Sorry meiden, het wordt zonder rozijnen”, roep ik vanuit de keuken en begin de eieren te klutsen. [...] Lees verder

Ambivalent moederschap

Wanneer wist jij dat je kinderen wilde? Sommigen weten het al jong, het spelen met poppen geeft ze het overtuigende gevoel dat ze later een gezin met kinderen willen. Prille pubermeisjes die oppassen op de kinderen van de buren kunnen ook zo stellig zijn; ‘zo schattig, ik wil er later vier’ dwepen ze vol overgave. En ik zou de twintigers niet graag de kost geven die vanzelfsprekend kinderen hebben gekregen, omdat het zo ‘hoort’. “Daar dacht je niet bij na” zoals mijn moeder zeggen zou.

Voor mij was het niet zo glashelder. Ik heb lang getwijfeld, of eigenlijk, heel lang heb ik er überhaupt niet over nagedacht. Totdat een dierbare collega tussen neus en lippen door ‘wacht maar af, de biologische klok gaat vanzelf tikken’ tegen me zei. [...] Lees verder

Moeders op het droge

Ze vechten er nog net niet om maar de schermutselingen om een stoel op de eerste rij te bemachtigen lijken er verdacht veel op. Gaan deze vrouwen naar een popconcert? Welnee, met hun neus tegen het raam geplakt volgen ze de verrichtingen van hun nageslacht. Het commentaar is niet van de lucht. Met grote gebaren denken ze hun kinderen bij te staan in de zwemles. Hun monden mimen d o o r z w e m m e n en ze maaien met hun armen door de lucht. Als er al een moeder is die het waagt even naar de wc te gaan wordt ze meteen door de andere moeders bijgepraat over wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is.

Ik raak niet uitgekeken. [...] Lees verder