Vaderlief ik ben zo blij
op dit grote feestgetij.
Daarom geef ik U
een kusje nu.
En fluister in uw oor
héél oud worden hoor!
Is het echt vijfendertig jaar geleden dat ik dit versje stond op te zeggen aan de rand van het ouderlijk bed? Ik ken het nog steeds, het zingt tegenwoordig vaak rond in mijn hoofd. Sinds ik zelf kinderen heb is het bouwen aan gezamenlijke herinneringen een actueel thema. Helemaal nog niet eenvoudig hoe je dat doet. Want ik ben niet gelovig, leef een weinig traditioneel leven zonder weekenden en aan verplichte familiebezoekjes heb ik een broertje dood. Dus samen bidden voor het eten (en dan stiekem gekke bekken trekken naar je zus), nieuwe kleren met Pasen (altijd bibberen in te dunne katoenen jurkjes met open sandalen) en de zondagmiddagbezoekjes aan opa en oma (‘Ik mag het Groenland-lepeltje!’) zullen voor mijn kinderen geen vanzelfsprekende jeugdherinneringen worden.Ik heb me lange tijd afgezet tegen die terugkerende rituelen. Dan ging ik met kerst het plafond witten en met mijn verjaardag maakte ik me uit de voeten en hield me onbereikbaar. Weg met de tradities, ik ging het helemaal anders doen! Maar toen kreeg ik een kind. Haar eerste Sinterklaas en Kerst gingen nog gewoon voorbij en ook mijn verjaardag schoot er traditioneel bij in. Toen ze echter bijna één werd overviel mij plots de behoefte aan slingers, een verjaardagstaart, kadootjes en een feestje bovendien. En zo slopen ze erin, de grote en kleine gezinsrituelen. Ik geniet als ik zie hoe mijn kinderen zich kunnen verheugen op wat komen gaat; kadootjes op bed als je jarig bent, op zaterdagochtend net zolang badderen als je zin hebt, Sinterklaas binnenhalen op de Maas bij oma, tussen de middag samen aan tafel en de dag doornemen, aan het eind van de zomervakantie een nachtje in een hotel in Parijs, ‘slaap lekker liefste Rosa van de hele wereld, slaap lekker liefste Estelle van de hele wereld, tot morgen’, taartjes eten op de verjaardag van onze dode opa.
Wat ze zich gaan herinneren, ik heb geen idee. Of ze het ook zo gaan doen later in hun gezin, niet van belang. Ik denk ook niet dat deze rituelen voor eeuwig en altijd blijven bestaan, ze zullen meegroeien met het leven. Ze geven houvast, ze zijn van ons, het is de cement van dit gezin. Het zijn de piketpaaltjes van het leven. Lang leve de rituelen!
Mooi he, die rituelen die zomaar in je leven verschijnen! Vooral het avondritueel heeft me al heel wat opgeleverd. Verzonnen slaapliedjes en rijmpjes, wiegeliedjes enz, enz. Piketpaaltjes, ja, dat zijn ze…
Reactie is geredigeerd
Kinderen houden van rituelen. Weten wat er komt en toch huiveren.
Mijn houvast is de natuur
en de kosmos
die zijn altijd vrij
mag graag maanrituelen doen
maar niet fanatiek
en kerst!
dag Solvejg, bijzonder om ze te ontdekken als je er over openstaat. Een onverwacht genoegen van het ouderschap.
dag Luuk, dat is ook een belangrijke factor voor veel kinderen, klopt! Heb je zelf kinderen of herken je het uit je eigen jeugd?
dag Annet, de seizoenen, licht&donker, elk ritme brengt zijn eigen regel-maat. Mooi om niet in dogma’s gevangen te zitten.
Ik word van de voorbijgaande aard van een aantal levenszaken ineens een beetje verdrietig. Dat komt, doordat je het zo enthousiast en mooi verwoord, terwijl er toch steeds iets verdwijnt, op een bepaald moment.
Nee, je weet niet wat ze onthouden, maar gezelligheid en harmonie vergeten ze noooooooit.
Mooi en aanbevolen.
Reactie is geredigeerd
dag Oliphant, ik was verrast door je bericht dat je er verdrietig van wordt maar in tweede instantie kan ik daarin wel meevoelen. Het goede nieuws is echter dat die piketpaaltjes je later weer kunnen helpen om herinneringen op te halen. Dank voor je compliment!
Heerlijk herkenbaar -)
genieten van het genieten van je kinderen, dat is ook een mooi soort ritueel… Volgens mij komen daar je eigen ervaringen met jouw rituelen weer in terug.
Hartelijke groet, Coby
Zelf ben ik niet opgegroeid met rituelen, maar we hebben ze wel bedacht samen met onze kinderen.
Nu we een kleinkind hebben komen ze weer terug(hoop ik) Je wordt opnieuw weer een beetje kind.
heb wel eens gelezen dat m.n. pubers zich heel erg vasthouden aan (familie)rituelen als enige zekerheid die ze nog herkennen
was ik
Mijn moeder leek erg op jou, maar dankzij mij ging ze toch aan de kerstboom want ik vond die dennegeur bij oma zo lekker. Zij doet het zelf nooit meer, maar ik decoreer mijn huis bijna elk jaar. Niet omdat ik gelovig ben, maar waarschijnlijk omdat het me aan vroeger doet denken. Bovendien was de kerstboom een onderdeel van het feest van het licht (de zonnewende) en dat spreekt me dan wel weer aan.
Mooi verhaal en dik aanbevolen!
Herinner me vooral de spaarzame warmte bij de rituelen, en heb dat ook aan mijn kinderen over willen brengen, maar wat minder spaarzaam. Je moet het hen vragen hoe dit gelukt is.