Eens
Bizar hoe kinderen je zwakke plekken altijd weten te vinden. Doe ik nog zo mijn best om het schap met de koekjes voorbij te lopen in de supermarkt, komt mijn jongste enthousiast aanzetten met chocoladebiscuitjes. Het geringste spoortje twijfel van mijn kant maakt dat ze de ruimte pakt waarvan ik nog niet in de gaten had dat ie er was. Want ik hou héél erg van chocoladekoekjes maar ik vind eigenlijk dat we ze niet moeten kopen. Maar eigenlijk is niet duidelijk genoeg voor een kind.
Dus als ik eigenlijk vind dat ze maar één koekje bij de thee mogen terwijl ik er zelf wel meer zou willen, dan vragen ze er twee. Als ik eigenlijk op de fiets naar school wil maar ervan baal dat het regent, gaan ze zeuren of we met de auto gaan. [...] Lees verder
‘Hij verveelt zich te pletter, dat vind ik zó moeilijk. Hij heeft geen vriendjes, hij kan de straat niet op, zijn kleine zusje haalt hem het bloed onder de nagels vandaan als ze zijn legobouwwerken “per ongeluk” omstoot en ik heb ook geen tijd en zin om dagelijks urenlang in de kou ergens in een of andere buurtspeeltuin op de rand van de zandbak te hangen. Ja sorry, dan ben ik maar niet de ideale moeder. Maar ik maak me wel zorgen om hem. Nog geen zes jaar en nu al overal buitengesloten. Kleuters zijn hard hoor. Maar ja, ik zie zelf ook wel dat hij de gemakkelijkste niet is. Hij herkent alle automerken inclusief de verschillende uitvoeringen, terwijl we zelf niet eens een auto hebben, hahaha. [...] 
Voor 
Toen bij onze zesjarige dochter het vermoeden van autisme werd uitgesproken adviseerde de psychiater ‘google maar eens of jullie je erin herkennen’. Na uren surfen langs héél veel pagina’s met definities, goede bedoelingen en meer en minder nuttige informatie rol ik die avond murw mijn bed in. Het werd een onrustige nacht. Er op terugkijkend was dit zo’n beetje het slechtste advies dat ik ooit van een professional heb gekregen. Ik wist niet wat ik zocht en werd er vooral heel ellendig en allenig van. Op internet las ik het ene na het andere doemscenario. Dikke zwarte wolken pakten zich samen boven mijn hoofd. Dat was niet het leven dat ik voor ogen had voor mijn dochter…
Midden jaren negentig bouwden mijn compagnon en ik als internetpioniers de eerste corporate website voor KPN. Internet was toen vooral iets voor techneuten. Met ons mediabedrijf sloegen we een brug tussen analoge marketeers en digitale nerds. Toen we later ons bedrijf verkochten ben ik een (heel) andere weg ingeslagen maar die fascinatie voor innovatie heb ik altijd behouden. Mijn kinderen vonden het gaaf dat ik zo thuis was in die wereld. Eerlijk gezegd maakte ik die profielen op steeds weer nieuwe platforms (msn, icq, habbo, hyves – ik noem maar even wat populaire namen die allang weer vergeten zijn) vaak ook aan om een oogje in het zeil te houden. Zoals je in de speeltuin op de rand van de zandbak zit, als de kinderen nog klein zijn. [...] 
Wanneer taal en psychologie van ouderschap samenkomen ben ik in mijn element, dat is jullie vast niet ontgaan. Met taal kun je vertrouwen winnen, samen optrekken laagdrempelig maken en compassie bevorderen. Als je je tot ouders richt is het belangrijk je bewust te zijn wat taal doet. Maar hoe doe je dat als professional? En hoe kan de ouderschapstheorie van Alice van der Pas je daarbij helpen? Heerlijk om eindelijk eens alles over oudervriendelijk communiceren bij elkaar te zetten. Dank voor de leuke opdracht 
Dankbaarheid is in. Wetenschappers bestuderen de effecten van dankbaarheid op gezondheid, geluk en levensverwachting. Therapeuten leren hun cliënten dat het werkt als een aardende activiteit die angst in perspectief plaatst. Filosofen schrijven lovend over de waarde ervan in de menselijke geschiedenis. Dankbaarheidsdagboeken zijn ondertussen booming business dankzij artikelen in feelgood magazines. Ik heb ook een paar pogingen gedaan om dagelijks mijn zegeningen te noteren. Maar zoals volgers van Yoda (de Jedimeester uit Star Wars) weten: ‘er is geen poging’. Je doet het of je doet het niet – en dat deed ik niet; ik stopte steeds al na een paar dagen. Dankbaar voor het zoveelste aantrekkelijke notitieboekje waarvan ik had gehoopt dat het mij zou inspireren om vol te houden. Dat wel. [...] 
‘Goeie vakantie gehad?’, buzzt het op het schoolplein. ‘Lekkere zomer gemaakt?’ ‘Weer heerlijk bijgetankt?’ De verhalen vliegen over en weer. De ouders van Ella hebben met hun kinderen een ezeltocht gemaakt. Bagage op de ezel, af en toe een kind erbij en trekken maar. Ik luister er een tikje jaloers naar. Mijn oudste zou dat nooit trekken (als we het geld ervoor hadden), dus gaan we altijd naar hetzelfde huisje op dezelfde camping. Niet zo avontuurlijk, maar een grotere kans dat we de structuurloze zomer zonder al te veel kleerscheuren doorkomen.
Recente reacties