Op zijn knieën
graaft een vader
voor zijn kinderen
een bankje uit het strand.
Ze blijven doodstil zitten.
Liggend op mijn buik
kijk ik naar hoe hij
er bij lacht, er van geniet.
En verderop

zie ik een vrouw
aan wie ik zie
dat zij hetzelfde in hém
ziet.

Alles is los zand.

Margerite Luitwieler (1960)
uit: Op hoge hakken de trap op rennend (2010)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *