“Waarom gaan ze niet even iets voor zichzelf doen?” Als ik een tijdje veel gewerkt heb voelt het gek genoeg zwaarder om tijd met de kinderen door te brengen. Alsof het mechaniek wat roestig geworden is. Ik vind het wel leuk om ze dan weer te zien maar het lukt me niet ‘als vanzelf’ het opvoeden erbij te nemen. Ik kom er niet in, dus kost het meer energie en die is moeilijker op te brengen als elders al intensief beroep gedaan is op mijn soepele scherpzinnige geest. Zou ouderschap ook in je spiergeheugen kunnen gaan zitten? Dat je dusdanig veel routine opbouwt dat er ruimte ontstaat om het plezier te ervaren van kinderen grootbrengen? Ikzelf merk dat het een precaire balans is om mijn moederconditie op peil te houden.
Misschien lijkt kinderen grootbrengen wel een beetje op breien. Je verleert het niet maar de souplesse verdwijnt wel snel. Als ik lange tijd geen breipen onder de arm heb gehad moet ik diep nadenken over hoe je ook alweer doet; steken opzetten en een richeltje breien. Laat me dan vooral met rust want elke afleiding laat me steken vallen en daar wordt ik, zacht uitgedrukt, niet blij van. Heb ik de slag weer te pakken dan tik ik rustig een pennetje weg onder een genoeglijk praatje. Potje thee erbij en het wordt zelfs gezellig.
“Kom maar, ik breng ze wel even naar bed.” Het andere uiterste ken ik ook. Zodra ik een periode intensief in mijn eentje voor het gezin zorg raak ik verkokerd. Dan heb ik het idee dat mijn manier de beste is en dat de kinderen aan de wolven overgeleverd zijn zodra ik mijn hielen licht. Zoiets als het breiwerk dat af moet de dag voor de deadline. Als ik dan monomaan aan het werk sla, bestaat de rest van de wereld niet meer en lijkt alleen nog van levensbelang dat ik een waar meesterwerk aflever. Hulp is ondenkbaar want dan wordt het natuurlijk een broddellap met al die verschillende breistijlen. Heel vermoeiend, dus dan is loslaten weer de opgave.
Het gaat over evenwicht maar ook over de verbinding die je voelt, de vaardigheden en kennis die al doende onderhouden wordt en daarnaast de bevrediging van de mate waarin je invloed hebt. Dat lijkt eigenlijk wel verdacht veel op de afwegingen die mensen maken bij het bepalen van het ideale aantal uren voor hun baan. Waar voor de één 2 dagen nét kan (ik ben er even uit) is voor de ander 3 dagen precies goed (dan pas hoor ik er echt bij). Sommigen zweren bij full-time werken (anders kom ik niet vooruit). Thuis is het waarschijnlijk niet anders.
En alweer eentje om over na te denken. Ja, die verkokering ligt inderdaad op de loer. En ja, als je teveel andere dingen aan je hoofd hebt gehad, moet je er gewoon weer inkomen. Wat is balans toch een bijzonder verschijnsel.
Graag gelezen! mmmm als ik mijn opvoed’kunde’ met breien zou vergelijken….mijn eindresultaat was altijd: piepende naalden, zweet handen en wat had ik dan gemaakt…..juistja een snijplank!! maar het is allemaal heerlijk herkenbaar! Lieve groet Marjan.
maar ook tijd misschien om de hemel
te bestuderen, de kosmos te verkennen, tenminste zo ging het bij mij….
groet van Annet
Ja, dat is een goede vergelijking. Graag gelezen!
Met veel plezier gelezen en een leuke vergelijking!
Ja..ik kan dat moeilijk, me succesvol op twee intensieve taken min of meer tegelijkertijd even goed concentreren. Schakelen is dat. En omschakelen, en uitschakelen.
Reactie is geredigeerd
dag Knispel, een gevonden balans is bovendien ook nog ’s regelmatig aan herijken toe, om het nog wat ingewikkelder te maken… Hoe doe jij dat?
ha marsjan, met een grote glimlach lees ik je hartstochtelijke reactie. Goed nieuws; snijplanken zijn heel nuttig in het huiselijke leven! Maarre mag ik je uitdagen een positievere vergelijking te vinden voor je opvoedkunsten?
dag Annet, jazeker, er meer dan werk en huis alleen, ook daar moet nog tijd voor ingeruimd.
dag morgaine en wilma, waarvoor hartelijk dank!
hallo zintuigen, en dan schijnen vrouwen nog een talent voor multitasken te hebben. Hoe zou dat dan voor mannen zijn?
Ik ben dol op lappendekens. :-)
Tja, hoe doe ik dat? Meestal gewoon door een nieuwe balans te zoeken als ik me niet lekker in mijn vel voel. Dan klopt het evenwicht blijkbaar niet, dus moet ik wat veranderen.
@metamama: ik neem de uitdaging graag aan… mijn opvoedkunst lijkt meer op hoe ik teken: beetje humor, kleurrijk, afwisselend af en toe iets te dunne lijnen, chaotisch (kan positief zijn!), duidelijk maar speels. Mja nou dat is toch wel redelijk + denk ik? (oja en ook alles eens een keer uitgummen en opnieuw beginnen…. ;-) ) Lieve groet Marjan.
Had wel een dagje minder wille werken, vroeger dan nu werk ik niet meer, en opvoeden al helemaal niet.
Twee dagen werken, 1 dag opvoeden, twee dagen werken, twee dagen ovoeden, dat had ik moeten doen.
groet Luuk
groet Luuk
dag Thera, hulp vragen/accepteren is ook een talent!
dag knispel, en moest je daarbij wel eens rigoureuze keuzes maken of zijn het nuanceverschillen? Wat is jouw ideale verhouding binnen/buiten bijvoorbeeld?
ha marsjan, leuk dat je de handschoen oppakt! Klinkt gezellig bij jou thuis ;-)
dag Luke, heb je dat destijds niet gedaan omdat je met de stroom meeging/er niet bij stilstond of had je andere overwegingen?
Reactie is geredigeerd
Ja, daarbij is het roer ook wel eens rigoureus omgegaan. En soms ook wel eens helemaal terug :-) Een ideale binnen/buitenverhouding heb ik niet echt. Het hangt nogal samen met de fases waarin de kinderen zijn, waarin ik zelf ben, waarin mijn man is. Dat varieert dus ook, vandaar dat we af en toe met z’n allen opnieuw een balans moeten zoeken.
Overigens herken ik veel in de beschrijving van Marsjan voor wat betreft de opvoeding. Zo gaat het hier ook wel.
jaja iedere keer opnieuw afwegen en bijstellen…dat maakt het leuk maar ook zo rete-intensief
Financiele overwegingen.
Mijn vrouw werkte niet en een dag minder kon er niet af.
groet Luuk