In de tijd dat duidelijk werd dat het oude kinkhoestvaccin niet werkte en het nieuwe nog niet beschikbaar was moest mijn oudste dochter haar eerste prikken krijgen. Toen ik aan de huisarts vroeg wat wijsheid was informeerde hij me uitgebreid en sloot af met woorden die nog altijd naklinken in mijn oren; ‘Kinkhoest wordt ook wel de 100-dagen-hoest genoemd. Bij kinderen ouder dan een jaar is het niet meer levensbedreigend en gaat het erom of je bereid en in staat bent om er 100 nachten voor je kind te zijn.’ Wie wil er nou niet voor zijn kind zijn, dacht ik nog. Maar nu ik wat langer als moeder meedraai, begrijp ik dat het erover gaat of je het aankunt en aandurft om er voor ze te zijn. Om het uit te houden. Ook als je het probleem niet meteen kunt oplossen. En of je, wanneer je kijkt naar wat je kind nodig heeft, je eigen behoeftes en angsten in de ijskast kunt zetten.
Mijn moeder deed traumatische ervaringen op bij een zware kaakoperatie die ze als twintiger onderging. Ik begin te begrijpen waarom ik om de haverklap bij de KNO-arts op het spreekuur zat en waarom in mijn jonge jeugd keer op keer mijn kaken gespoeld zijn. Waarschijnlijk niet omdat mijn slijmvliezen zo dramatisch slecht waren maar omdat mijn moeder koste wat kost wilde voorkomen dat een kaakontsteking zo uit de hand zou lopen als bij haar gebeurd was.
Rosa kreeg geen kinkhoest maar wel pseudo-kroep. De beste behandeling is ‘rustig afwachten en niets doen’ in de wetenschap dat huilen en opwinding de ademhalingsmoeilijkheden verergeren. Wat vond ik dat moeilijk! Zo’n klein hummeltje in ademnood, grote paniekogen die lijken te smeken ‘doe iets!’ en dat ik dan de rust en het vertrouwen moest uitstralen dat het over zou gaan, dat het goed zou komen. Met mijn verstand wist ik dat het genoeg was om er gewoon te ‘zijn’, maar mijn gevoel schreeuwde om ‘een oplossing, nu!’ Dus sleepte ik de waterverstuiver van zolder en joeg er liters hoestdrank doorheen, ook al was al snel duidelijk dat ’t geen enkele verlichting gaf. Eigenlijk was het één groot gevecht met mijn gevoel van machteloosheid. Sindsdien snap ik als de beste dat de Ritalin, de pijnstillers en de puf-apparaatjes niet aan te slepen zijn. Dat lijkt de kortste weg naar de oplossing.
Het is bijzonder dat het mijn dochter is, die me uiteindelijk geleerd heeft om de signalen die het lijf geeft serieus te nemen. Stil te staan als dat nodig is. Ze leerde me ook om te vertrouwen op de genezende krachten van het eigen lijf. En dat een simpele verkoudheid weliswaar lastig is, maar niet noodzakelijkerwijs uitloopt op een chronische kaakontsteking. Ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor.
Ja er gewoon zijn en rustig blijven dat weet ik nog van mijn astma-zonen. Ik moet toegeven dat mijn man daar beter in was dan ik.
Ritalin is voor ADHD toch?
Ik weet waar je het over hebt, met betrekking tot uithoudingsvermogen
en de bereidheid klaar te staan op langere termijn, in meer
onzekerheid. Andere keer reageer ik uitgebreider, geen tijd nu. groet
Anne
Reactie is geredigeerd
dag Sjoukje, harde leerschool, astma-zonen. Je zegt dat je man er beter in was. Kon je het uiteindelijk verdragen? Lukte het om te kijken naar wat ze nodig hadden (naast/buiten eventuele medicijnen) en vooral ook om te accepteren dat ze hun eigen pijn moeten (leren) verdragen?
dag zintuigen, mijn meisjes komen (ook?) bijna uit school dus ook hier in haast ;-) Dank voor je eerste reactie, je maakt me nieuwsgierig naar het vervolg.
Mooi beschreven.
Wat is moederschap soms lastig.
Tanteschap trouwens ook : )
De eerste keer dat mijn doorgaans altijd vrolijke en fearless nichtje grote angstogen opzette voelde ik tot in mijn kruin.
Arm kind, ook jij moet er doorheen.
Jawel, dat is inderdaad een van de moeilijkste aspecten van het ouderschap – “er zijn”. Het is zelfs, zo heb ik recent weer eens ingewreven gekregen, een van de moeilijkste dingen van het medemensschap (als dat woord bestaat). Het lijkt me trouwens vergelijkbaar met wat een aanstaande vader voelt terwijl zijn vrouw aan het bevallen is.
Overigens vond ik je eerste zin wel te kort door de bocht. Zo ongenuanceerd lag het niet met dat kinkhoestvaccin :-)
dag Zusenzo, nichtjes kunnen bloed-eigen aanvoelen nou en of. Mooi oefenmateriaal ;-)
dag Knispel, (jaja men moet wel ’s wat verdichten en dat is al gauw glad ijs…) Zou de roep om de ruggenprik dan vooral van de vaders komen denk je? Of zou daar de kunst om het uit te houden voor zowel vader als moeder al zichtbaar worden? Interessante gedachte.
Reactie is geredigeerd
Verdorie, ik had gisteren een extra reactie gestuurd, nu is ie weg. Stomme techniek ook. Misschien ligt het aan het verwegwonen. Hoe dan ook in het kort, zowel met dochter als met zoon heb ik ervaring met gezondheidskwesties die maanden duren en vooral geduld, begip en paniekloosheid vereisen. Zelf knettergek worden van bezorgdheid is GEEN optie.
Metamama, weet je dat ik daar nog helemaal niet aan gedacht heb? Dat de roep om ruggeprikken van de vaders zou kunnen komen? Misschien hebben ze zelfs nog liever een keizersnede :-)
Reactie is geredigeerd
Herkenbaar, Metamama.
Mijn kids zijn inmiddels volwassen.
De jongste had geregeld longontsteking met zeer hoge koorts. Nooit aarzelen om er op te staan dat de arts meteen komt in noodsituaties.
Ach ja, ik snap de overbezorgdheid van je moeder. Je wilt ten alle tijde je kind behoeden voor ellende die voorkomen kan worden.
Bij ernstige ziekte, vind ik dat op zijn plaats.
Groet je!
Niet onder, maar in een ruimte met een stomende douche gaan staan.
Dit voor een volgende keer.
Mijn oudste zus heeft kinkhoest gehad, 1950, een heel akelig, kinkerige, soort hoest.
groet Luuk
mijn vader is ziek hij heeft hoofdpijn en hij is zwak en zijn spieren doen pij en zijn been doen pijn kunt u ons helpen alstubklieft