Ophalen
‘…Dus ik zeg: “Ik kom hem nu halen, kan me niet schelen dat hij al in bed ligt, haal hem er maar uit en pak zijn koffer in. Ik ben er over een half uur.” Ik was flink overstuur toen ik de groepsleiding belde. De dag ervoor hadden we onze zoon weggebracht naar de gesloten jeugdinrichting en ik was zo geschrokken van wat ik daar aantrof. Ontzettend kale kamertjes, overal gewapend glas, het leek wel een gevangenis! Ik was het er wel mee eens geweest dat hij daar naartoe ging, want het kon zo niet langer, maar toen ik zag waar hij terechtkwam wist ik niet meer of we er goed aan deden. We reden naar huis en ik heb de hele avond alleen maar zitten huilen met mijn man.’ [...] Lees verder
“Ik vind het best als ze groot worden, maar ze moeten wel bij mij blijven”, voor een grapje komt het ongemeen fel uit haar mond. Binnenkort gaat haar oudste op kamers en ze kijkt er niet naar uit.Wat een vreemde taak hebben we toch als ouders; je stopt ontzettend veel energie in je kind met als belangrijkste doel dat ie je niet meer nodig heeft. Gelukkig leren we dat schakelen al vroeg, 
“Wat zullen we eten vanavond?” Ik heb even geen inspiratie en het voordeel van groter wordende kinderen is dat je ze lekker mee verantwoordelijk kunt maken voor huishoudelijke dilemma’s. ‘Spinazietaart?’ luidt de verrassende suggestie. Ik hoef de pannenkoeken en de tosti’s dus niet eens uit te sluiten. “Goed idee dames, dat doen we!” en hopla daar liggen de plakjes bladerdeeg al te ontdooien op het aanrecht. Spinazie uit de vriezer, rozijnen erbij. Rozijnen? Oeps, op. Die kleine zoete verrassinkjes in de taart maken ‘m nou juist zo favoriet bij mijn dochters. Maar ik heb echt geen zin om alleen daarvoor nu nog naar de supermarkt heen en weer te racen. “Sorry meiden, het wordt zonder rozijnen”, roep ik vanuit de keuken en begin de eieren te klutsen. [...] 
“Waarom gaan ze niet even iets voor zichzelf doen?” Als ik een tijdje veel gewerkt heb voelt het gek genoeg zwaarder om tijd met de kinderen door te brengen. Alsof het mechaniek wat roestig geworden is. Ik vind het wel leuk om ze dan weer te zien maar het lukt me niet ‘als vanzelf’ het opvoeden erbij te nemen. Ik kom er niet in, dus kost het meer energie en die is moeilijker op te brengen als elders al intensief beroep gedaan is op mijn soepele scherpzinnige geest. Zou ouderschap ook in je spiergeheugen kunnen gaan zitten? Dat je dusdanig veel routine opbouwt dat er ruimte ontstaat om het plezier te ervaren van kinderen grootbrengen? Ikzelf merk dat het een precaire balans is om mijn moederconditie op peil te houden. [...] 
“Mama, zag je dat? Die mevrouw deed heel boos omdat haar kindje op de glijbaan probeerde te klimmen. Ze pakte het meteen weg van de tweede tree van het trappetje.” Estelle is verontwaardigd naar me toegerend en kijkt me nu met grote vragende ogen aan. Ik zag het gebeuren en het verbaasde me ook, maar hoe leg je een kind van zes uit dat je als ouder altijd schippert tussen 
Ze vechten er nog net niet om maar de schermutselingen om een stoel op de eerste rij te bemachtigen lijken er verdacht veel op. Gaan deze vrouwen naar een popconcert? Welnee, met hun neus tegen het raam geplakt volgen ze de verrichtingen van hun nageslacht. Het commentaar is niet van de lucht. Met grote gebaren denken ze hun kinderen bij te staan in de zwemles. Hun monden mimen d o o r z w e m m e n en ze maaien met hun armen door de lucht. Als er al een moeder is die het waagt even naar de wc te gaan wordt ze meteen door de andere moeders bijgepraat over wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is.
Het heeft even geduurd maar daar is ze dan, mijn eerste kind. Al die maanden zat het veilig in mijn buik, heb ik braaf sapjes in plaats van alcohol gedronken. Ik stopte op tijd met werken en deed gedwee een middagslaapje. Ik verdroeg het geneuzel van de verloskundige en bereidde me voor op de bevalling met een vage pufcursus. Maar nu is het dus zover, mijn kind is geboren. Een half uur geleden twijfelde ik nog even of het wel een kind zou zijn, ik was al uren aan het werk voor een wezen dat ik nog nooit gezien had. Misschien was het wel een hondje? Het is duidelijk, zwangerschap leidt tot hersenverweking. Ik verman mij, of kun je dat in zo’n situatie niet zeggen, en concentreer me op het laatste stukje. [...]
Recente reacties