Casus

casusTerwijl ik in het café op mijn afspraak zit te wachten laat ik mijn gedachten alvast gaan over het gesprek dat we straks zullen hebben. Ik ken deze mensen nog niet en ben nieuwsgierig naar hun manier van werken. Ze worden vaak ingeschakeld als niemand meer weet wat er moet gebeuren. Hebben ze zoveel meer kennis dan alle andere betrokkenen of zijn ze gewoon handiger in overleggen en afstemmen? Lukt het ook wel eens niet, vraag ik me af, en wat doen ze dan?

We schudden handen, bestellen koffie, maken globaal kennis en ik vraag hen waar ze op dit moment mee bezig zijn. ‘Dat is wel leuk om te vertellen’, steekt de ene enthousiast van wal ‘ik kom net bij een heel interessante casus vandaan.’ [...] Lees verder

Make the Ordinary Come Alive

Do not ask your children
to strive for extraordinary lives.
Such striving may seem admirable,
but it is the way of foolishness.
Help them instead to find the wonder
and the marvel of an ordinary life.
Show them the joy of tasting
tomatoes, apples and pears.
Show them how to cry
when pets and people die.
Show them the infinite pleasure
in the touch of a hand.
And make the ordinary come alive for them.
The extraordinary will take care of itself.

William Martin
Uit: The Parent’s Tao Te Ching: Ancient Advice for Modern Parents
 [...] Lees verder

Muziekles

muziekles‘Mag ik ook muziekles?’ Smekend kijkt ze me aan. De oudste is klaar met zwemles en op de open dag van de muziekschool oriënteren we ons welk instrument geschikt is voor haar. De jongste is mee en heeft zojuist haar hart verpand aan de viool. ‘Eerst zwemles lieverd, daarna mag je ook kiezen voor een instrument.’ Ik ben verbaasd dat ze zo gegrepen is door die viool, al kan het natuurlijk ook de lieve juf zijn die ernaast stond. Stiekem vind ik het heel leuk en droom ik al van samen musicerende zusjes. Maar ze is pas vijf dus die bevlieging kan ook zo weer over zijn. Eerst maar eens iets passends vinden voor de oudste. Ze probeerde een gitaar, een accordeon, een cello (mams zwijmelt al weg) en een klarinet en heeft ze allemaal afgekeurd. [...] Lees verder

Conversatiestarter

conversatiestarterVerlegen stapt ze bij me binnen. Ik weet van de buurvrouw dat ze graag bij me komt poetsen maar zich schaamt dat haar Nederlands beperkt is. Ze wil graag oefenen en heeft gevraagd of ik, net als de buurvrouw, tijdens haar pauze samen koffie wil dringen.

Dus dat doen we. In het begin met veel lange pauzes en ‘sorry, ik begrijp het niet’ over en weer. Als ik vraag hoeveel kinderen ze heeft komt ze er niet goed uit. ‘Drie’, zegt ze, ‘een jongen en een meisje’. Ik steek twee vingers op ‘twéé kinderen dus, een jongen en een meisje.’ ‘Nee’, zegt ze ‘dríe! Is moeilijk.’ Is moeilijk, dat zegt ze als ze de woorden niet kan vinden, maar wat zou ze daar nu mee bedoelen? [...] Lees verder

Recensies Uitvindboek

cover uitvindboek kleinNieuwsgierig wat anderen zeggen over Uitvindboek? Hieronder een greep uit de recensies. Uitvindboek voor ouders is te leen in de bieb (ook het ebook) en te koop bij je boekwinkel, online of rechtstreeks bij de uitgever. En stuur me gerust je reactie als je het gelezen hebt of laat een recensie achter bij bol.com!

Enthousiaste recensie van Marina van der Wal, de huispedagoog van Koffietijd en de Telegraaf: “Twee professionals die samen in staat zijn om openhartig, kwetsbaar te spreken over opvoeden… het blijft knap. Zeker als daar – zonder ook maar één bevoogdend vingertje om hoog te steken – wijze lessen vanuit de theorie aan worden gekoppeld”. Daarnaast doet ze voor zichzelf een ontdekking: “Nog nooit heb ik zo helder uitgelegd gekregen wat het ‘kind-effect’ is op ouders. [...] Lees verder

Kennismaken

halloHeb ik het adres eigenlijk wel goed genoteerd? Hopelijk klopt de tijd die in mijn agenda staat. Ze hebben zichzelf aangemeld, dat is mooi. Als ze nu maar niet verwachten dat ik met een toverstafje alles kom oplossen. Wat is hun vraag ook alweer? Heb ik alles wel goed doorgenomen?

‘Zeg, doe eens rustig jij, je zit helemaal te bibberen achter het stuur, wat is dat nou?’ spreek ik mezelf vermanend toe. Terwijl ik onderweg ben naar een nieuw gezin meanderen onzekere vragen door mijn hoofd. Ik ken het inmiddels van mezelf. Het blijft spannend om voor het eerst ergens over de drempel te stappen. Wat tref ik aan? Vinden we elkaar? Tegelijkertijd is het mijn manier om me op te laden, scherp te stellen, nieuwsgierig te worden en afgestemd te raken. [...] Lees verder

Alles goed?

Winnie the pooh stelt diagnose‘Hee hoe is het, alles goed?’, vraagt de moeder van het vriendinnetje van mijn jongste als ik naast haar schuif op de ouderavond. Alles, alles, dat is wat veel protesteert mijn hoofd en vlug scan ik op hoofdlijnen hoe we er voor staan als gezin. We hebben werk, het dak lekt niet, we willen nog bij elkaar blijven, kunnen de rekeningen betalen en over onze gezondheid mogen we ook niet klagen (al heeft de oudste hevig liefdesverdriet en de jongste keelpijn maar dat tellen we even niet mee). Dus ik antwoord: ‘Ja prima, en bij jullie?’ Ietwat zorgelijk meldt ze dat haar dochters perfectionisme uit de hand begint te lopen en de faalangst steeds meer de overhand krijgt en dat ze nu ook moeilijk gaat doen met eten. [...] Lees verder

Ouders

streepjesNajaar 1998. Er staan écht twee blauwe streepjes op de zwangerschapstest. Help!

Zwanger worden was weliswaar de bedoeling, toch overvalt het me. ‘Wat moeten we nu doen?’ ‘Negen maanden wachten’, is het nuchtere antwoord van mijn man, en hij stelt voor om vooral door te gaan met ons gewone leven. Maar voor mij staat de wereld even stil. Het is het grootste wat ik me voor kan stellen en slorpt me volledig op. Ik denk ook dat iedereen het aan me kan zien. Of zou moeten zien. En hoewel ik overdag naar mijn werk ga, elke donderdagavond ga zingen, met vrienden afspreek en de nieuwe films zie, is al gauw elk verloren ogenblik gevuld met lezen en internetten over zwanger zijn, bevallen en het eerste baby-jaar. [...] Lees verder

Dwaas liedje

Mama.
Ik wil van zilver zijn.

Jongen,
dan krijg je het flink koud.

Mama.
Ik wil van water zijn.

Jongen,
dan krijg je het flink koud.

Mama.
Borduur mij op je hoofdkussen.

Dat zeker!
Direct!

Frederico García Lorca (1898 – 1936)
Uit: ‘Liedjes‘ (1996)
 [...] Lees verder

De Kinderen

Nog dertien minuten
nee twaalf.

Ik had de hele dag om te werken
maar ik ging lezen en sorteren en kijken
hoe ik de dag het best kon indelen en nu
heb ik er nog maar elf.

Dan moet ik de kinderen halen. Luiers omdoen
neuzen afvegen en roepen dat ze niet op hoofden
mogen slaan met pannen en dieren
schoppen en deuren en niet op het kleed poepen
en er met een trein doorheen rijden
en niet je neus aan je broer afvegen
en nu moet je echt slapen slapen slaap nu toch
eens
in je eiegen bed en niet schreeuwen niet schreeu-
wen schreeuw niet zo!

Het hikken in mij
als de ochtend die ik
in schok schokken voorbij zie gaan. [...] Lees verder