Geduld
Wat groeien die kinderen toch hard, wat worden ze al groot, wat gaat de tijd toch snel. Allemaal waar natuurlijk. ‘Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot’, kreeg ik te horen toen mijn oudste net geboren was. Maar niemand had het over de dagen dat de tijd kruipt en al het geduld dat je moet oefenen. Een baby van drie maanden die ‘nog’ niet doorslaapt, een klas die niet meteen lekker loopt als er een nieuwe juf voor staat, een peuterverkoudheid die langer dan een week duurt, een carrière die stokt omdat je minder bent gaat werken, een puber die dagelijks chagrijnig opstaat, boterhamtrommels die elke dag weer gevuld moeten worden met iets gezonds, de laatste drie films gemist in de bioscoop, luiers die volgepoept worden zodra ze verschoond zijn, een bevalling die niet opschiet, zitten wachten met het eten omdat ze na de voetbaltraining blijven nakletsen – kinderen grootbrengen vergt uithoudingsvermogen. [...] Lees verder
Het is de Week van de Opvoeding. Goeie week voor de (online) primeur van het gedicht Groei. Eerder las ik ‘m voor tijdens Dichters in de Prinsentuin tijdens een blokje ‘ouderschapsgedichten’. Tot mijn verrassing en ontroering ontlokte het een hartstochtelijk ‘Ja!’ van een luisterende vader. Benieuwd of dat herkenbaar is?
De wereld van ouders staat op zijn kop als hun kind de moed om te leven kwijtraakt. Logisch dat dan alle aandacht naar hulp voor het kind gaat. Maar hoe je daarbij als ouder overeind blijft is nog niet eenvoudig. De website 
Bizar hoe kinderen je zwakke plekken altijd weten te vinden. Doe ik nog zo mijn best om het schap met de koekjes voorbij te lopen in de supermarkt, komt mijn jongste enthousiast aanzetten met chocoladebiscuitjes. Het geringste spoortje twijfel van mijn kant maakt dat ze de ruimte pakt waarvan ik nog niet in de gaten had dat ie er was. Want ik hou héél erg van chocoladekoekjes maar ik vind eigenlijk dat we ze niet moeten kopen. Maar eigenlijk is niet duidelijk genoeg voor een kind.
‘Hij verveelt zich te pletter, dat vind ik zó moeilijk. Hij heeft geen vriendjes, hij kan de straat niet op, zijn kleine zusje haalt hem het bloed onder de nagels vandaan als ze zijn legobouwwerken “per ongeluk” omstoot en ik heb ook geen tijd en zin om dagelijks urenlang in de kou ergens in een of andere buurtspeeltuin op de rand van de zandbak te hangen. Ja sorry, dan ben ik maar niet de ideale moeder. Maar ik maak me wel zorgen om hem. Nog geen zes jaar en nu al overal buitengesloten. Kleuters zijn hard hoor. Maar ja, ik zie zelf ook wel dat hij de gemakkelijkste niet is. Hij herkent alle automerken inclusief de verschillende uitvoeringen, terwijl we zelf niet eens een auto hebben, hahaha. [...] 
Voor 
Toen bij onze zesjarige dochter het vermoeden van autisme werd uitgesproken adviseerde de psychiater ‘google maar eens of jullie je erin herkennen’. Na uren surfen langs héél veel pagina’s met definities, goede bedoelingen en meer en minder nuttige informatie rol ik die avond murw mijn bed in. Het werd een onrustige nacht. Er op terugkijkend was dit zo’n beetje het slechtste advies dat ik ooit van een professional heb gekregen. Ik wist niet wat ik zocht en werd er vooral heel ellendig en allenig van. Op internet las ik het ene na het andere doemscenario. Dikke zwarte wolken pakten zich samen boven mijn hoofd. Dat was niet het leven dat ik voor ogen had voor mijn dochter…
Midden jaren negentig bouwden mijn compagnon en ik als internetpioniers de eerste corporate website voor KPN. Internet was toen vooral iets voor techneuten. Met ons mediabedrijf sloegen we een brug tussen analoge marketeers en digitale nerds. Toen we later ons bedrijf verkochten ben ik een (heel) andere weg ingeslagen maar die fascinatie voor innovatie heb ik altijd behouden. Mijn kinderen vonden het gaaf dat ik zo thuis was in die wereld. Eerlijk gezegd maakte ik die profielen op steeds weer nieuwe platforms (msn, icq, habbo, hyves – ik noem maar even wat populaire namen die allang weer vergeten zijn) vaak ook aan om een oogje in het zeil te houden. Zoals je in de speeltuin op de rand van de zandbak zit, als de kinderen nog klein zijn. [...] 
Wanneer taal en psychologie van ouderschap samenkomen ben ik in mijn element, dat is jullie vast niet ontgaan. Met taal kun je vertrouwen winnen, samen optrekken laagdrempelig maken en compassie bevorderen. Als je je tot ouders richt is het belangrijk je bewust te zijn wat taal doet. Maar hoe doe je dat als professional? En hoe kan de ouderschapstheorie van Alice van der Pas je daarbij helpen? Heerlijk om eindelijk eens alles over oudervriendelijk communiceren bij elkaar te zetten. Dank voor de leuke opdracht
Recente reacties