NRC ingezonden brief

In NRC verscheen vorige week een interview met psychiater Floortje Scheepers over onze hypernerveuze samenleving. Ze waarschuwt voor de druk van versnelling en optimalisering, en stelt terecht dat dit niet alleen een individueel probleem is maar een maatschappelijk vraagstuk.

In reactie daarop schreef ik een ingezonden brief. Mijn insteek: wie naar ouders kijkt, ziet hoe diep dit maakbaarheidsdenken zit. Ouders krijgen dagelijks de boodschap dat ze het beter of perfect moeten doen. Maar kinderen groeien niet op onder laboratoriumomstandigheden. Het leven dendert er dwars doorheen: ziekte, verlies, liefde, toeval, geluk. En ja, ook fouten.

Solidariteit met ouders betekent erkennen dat opvoeden risico’s en kwetsbaarheid met zich meebrengt. Niet alles is maakbaar, en dat hoeft ook niet. Het vraagt om vertraging in plaats van protocollen, verbinding in plaats van isolatie, en ruimte voor verschil in plaats van vastgelegde normen. [...] Lees verder

Eigen kind eerst

gezienOp het schoolplein is een oploopje: een kluitje moeders in verhitte discussie. ‘Het kan zo niet langer, en als de directeur niks doet moeten we…’, vang ik op als ik gehaast langsloop om mijn kind (iets te laat, sorry juf) naar de deur te brengen. Ik ken de directeur als een aimabel man. Eigengereid, dat wel, en niet zo héél democratisch ingesteld, maar hij durft dan ook het soort onorthodoxe beslissingen nemen waar allebei onze kinderen van hebben geprofiteerd en waar wij nog dagelijks dankbaar de vruchten van plukken.

Maar waarover zijn de moeders zo boos? En wat zijn ze van plan ‘als de directeur niets doet’, vraagt het nieuwsgierig aagje in mij af. Hebben ze zelf al iets gedaan voordat ze ‘het’ over de heg gooien bij de directeur? [...] Lees verder