Surprise
Mijn hele jeugd heb ik doorgebracht in het geboortehuis van mijn vader. Honkvast op één plek. Af en toe een verbouwing, een nieuw behangetje, een ander paadje door de tuin en ik wisselde natuurlijk regelmatig met mijn broer en zus van kamer maar nooit reed de verhuiswagen voor onze deur. Mijn eerste jaar op kamers verhuisde ik prompt drie keer. Toen ik afstudeerde kocht ik mijn eerste huisje en inmiddels ben ik alweer vier huizen verder. Ik vind dat leuk huizen kijken, en kopen (al hou ik minder van het verhuizen zelf, dat is een lastige combinatie geef ik toe). Sinds kort kriebelt het weer. De ingestorte huizenmarkt ten spijt surf ik verlekkerd over Funda en pas het ene na het andere huis. [...] Lees verder
‘Mama, jij had toch een eigen school waar je kinderen leerde naaien?’ “Jazeker en ik had ook wat meisjes die ik opleidde tot naailerares. Dat was erg leuk om te doen.” ‘Maar mam, waarom ben je daar dan mee gestopt?’ Ik weet nog precies waar ik stond ik het mijn moeder vroeg. Ik was een jaar of veertien en ik begreep er niks van. Hoe kon je zoiets nou opgeven? Een zelf opgebouwde school, een eigen bedrijf. ‘Tja, daar dacht ik eigenlijk niet over na. Dat deed je gewoon als je trouwde.’ Ik vond het onbegrijpelijk en ontzettend ongeëmancipeerd. Echt belachelijk. Later vertelde mijn schoonmoeder dat ze als schooljuffrouw werd ontslagen toen ze trouwde. Normale gang van zaken in de jaren zestig. [...] 
Na lang heen en weer gepraat zijn we er uit, we gaan samen in zee. Spannend, een hele nieuwe klus op een voor mij onbekend terrein. Ik denk wel dat ik het kan maar ik heb het nog nooit eerder gedaan. Voor de ander is ook nieuw dus het wordt samen pionieren. Of ik nog wel even een offerte wil maken? Ja natuurlijk, dat hoort er ook bij. Hoe schat ik in hoeveel tijd het me gaat kosten? Of moet ik aan de andere kant beginnen; hoeveel uur heb ik nog over om erin te steken? Maar kom ik daar dan mee uit? Zou het mogelijk zijn om het on the fly bij te stellen of zit ik vast aan de geraamde uren? [...] 
“Ze is ’s ochtends nog niet met tien stokken uit bed te krijgen. Niet dat ik een stok gebruik hoor maar bij wijze van spreken. Of ik haar nu vijf keer of tien keer roep, het maakt niet uit. Pas op de laatste nipper staat ze op. En ja, dan is het haast-haast en een hoop gemopper. Van haar, van mij – nou lekker begin van de dag, ook goedemorgen.” Haar ogen spuwen vuur, haar mond vertrokken tot een dunne streep. De goedmoedige moeder die bij me binnenstapte is nauwelijks herkenbaar. “Echt, ik heb alles al geprobeerd, maar niks werkt.” Inmiddels is de toon verongelijkt, alsof haar zevenjarige dochter haar groot onrecht aandoet. Dan valt ze stil. Ze leunt verslagen achterover. [...]
Recente reacties