Ruimte voor ouderschap

Op 25 juni vindt in Amsterdam het congres Ruimte voor ouderschap – kind en ouders in de knel’ plaats. Het congres wil het belang onderstrepen van maatschappelijke inbedding en waardering van ouderschap als verantwoordelijke ‘arbeid’. Dit in het belang van onze kinderen en van een duurzaam sociaalmenselijk milieu. Het sluit aan bij het gezonde verlangen naar menselijke maat en kwaliteit van leven. “A world fit for children is a world fit for everyone.”

Dagvoorzitter is Yoeri Albrecht. Verder zullen te gast zijn:
Professor Christine Brinkgreve, Professor Jan Willems, Bas Levering, Roos Wouters, Beatrijs Smulders, Hannah Belliot, Vincent Duindam, Joan Ferrier, Desanne van Brederode, Waldemar Torenstra, en vele anderen. Daarnaast optredens van Paul van Vliet, Hester Macrander en Anne van Delft.

Kom op woensdag 25 juni 2008 van 9:30 tot 17:30 naar het Muziekgebouw aan ’t IJ en praat en denk mee. [...] Lees verder

Verplichte opvoedhulp

Bepaalde ouders moeten verplichte opvoedhulp kunnen krijgen. Dat vindt bijna zestig procent van de ondervraagden in een onderzoek onder het Brabantpanel. Als de school signaleert dat er problemen zijn bij de opvoeding of als kinderen dreigen te ontsporen, moeten ouders tot opvoedingsondersteuning worden gedwongen, vindt deze meerderheid.

830 mensen deden mee aan de internet-enquête dat onderzoeks- en adviesinstituut PON uitvoerde in opdracht van deze krant. Sommigen vragen zich tegelijk af of gedwongen hulp zinvol is en ruim eenderde spreekt zich uit tegen dwang. “Als ouders niet zelf inzien dat ze hulp nodig hebben, heeft dat waarschijnlijk geen zin”, merkt een ondervraagde op.

Een verplichte opvoedcursus voor elke ouder? Dat vindt veertien procent van de respondenten een goed idee. Tweederde is tegen. [...] Lees verder

Zes manieren om je kind uit het water te halen

“Mam, mogen we chips?” ‘Ja hoor schatjes, met hoeveel vriendjes ben je? Nog wat drinken erbij?’ Op het uitdijende ligbeddenlandschap naast mij is het een komen en gaan van kinderen en volwassenen. Ik krijg maar niet helder wie bij wie hoort en de onuitputtelijke tas van de madre famiglia komt rechtstreeks uit het bijbelverhaal van de 2 vissen en de 3 broden. Al drie keer heb ik haar horen zeggen dat ze zo dadelijk weggaan bij het zwembad maar ‘zo dadelijk’ is blijkbaar een rekbaar begrip.

Heel anders dan mijn buren aan de andere kant. ‘Sharon, Michael kom! Nee, NU het water uit. We gaan naar huis.’ Zonder pardon het water uit gecommandeerd. Maar niet dat de vader kwaad is hoor, dat niet. [...] Lees verder

Consternatiebureau

‘Gaat alles goed?’ De wijkverpleegkundige schrijft ondertussen door in het kinddossier. Ik weet niet goed wat er van mij verwacht wordt op het consultatiebureau. Doe ik daar moeder-examen of staan ze aan mijn kant? En ‘alles’ is nogal veel, daar weet ik niet meteen antwoord op als kersverse moeder. Het moment is alweer voorbij, mijn zwijgen wordt geïnterpreteerd als ‘geen bijzonderheden’. Mijn dochter wordt gewogen en gemeten, reflexen getest en tien minuten later sta ik confuus weer buiten. Misschien heb ik het niet getroffen maar dat de meeste jonge ouders in mijn omgeving spreken over het ‘consternatiebureau’ is op zijn minst opvallend. De volgende keer ga ik er met nieuwe moed heen, ik zit vol vragen rond het vaccinatiebeleid en ik hoor graag hoe de jeugdarts daar over denkt. [...] Lees verder

Huisbezoek (columnwedstrijd)

Einde van de dag, ik ben moe. Nog even de kinderen in bed gooien en dan is de tijd aan mij. “Kom op wijffies, naar boven, hoogste bedtijd.” Ik sta al met één voet op de trap en dan pas merk ik dat niemand mij volgt. “Hallo, contact?!” Twee meisjes gekluisterd aan de buis geven geen sjoege. Ik plaats mij in hun gezichtsveld, pal voor de TV. ‘Hee, niet doen. Toe nou mam, dit is echt heel leuk, alleen dit nog even.’ Jajaja, dit nog even, dat nog even, niks niet meer, klaar nu. Ik zet de TV uit en jaag het spul naar boven. ‘Mama, wil je me dragen?’ probeert Estelle van zes. Maar ik wil niet, bovendien ben ik bang dat mijn spieren het begeven halverwege de trap want ik ben echt doodop na een lange werkdag die om half drie naadloos over ging in de zorg voor de kinderen. [...] Lees verder

Rozijnen

“Wat zullen we eten vanavond?” Ik heb even geen inspiratie en het voordeel van groter wordende kinderen is dat je ze lekker mee verantwoordelijk kunt maken voor huishoudelijke dilemma’s. ‘Spinazietaart?’ luidt de verrassende suggestie. Ik hoef de pannenkoeken en de tosti’s dus niet eens uit te sluiten. “Goed idee dames, dat doen we!” en hopla daar liggen de plakjes bladerdeeg al te ontdooien op het aanrecht. Spinazie uit de vriezer, rozijnen erbij. Rozijnen? Oeps, op. Die kleine zoete verrassinkjes in de taart maken ‘m nou juist zo favoriet bij mijn dochters. Maar ik heb echt geen zin om alleen daarvoor nu nog naar de supermarkt heen en weer te racen. “Sorry meiden, het wordt zonder rozijnen”, roep ik vanuit de keuken en begin de eieren te klutsen. [...] Lees verder

Wassenaar – VK muziekdag

 Omdat het maar net de vraag is waar je wieg staat, wie je moeder wordt. Luister maar naar het liedje Wassenaar. Mooi en eigenzinnig gemaakt en zo verschrikkelijk wonderschoon gezongen door Theo Nijland.

Ik ben niet uit een vrouw geboren maar
uit een mevrouw uit Wassenaar,
die wel moet zijn geschrokken,
toen ik iets meer dan een idee
tussen haar oren bleek te zijn, een kind
dat levend uit haar werd getrokken

Ik ben niet uit een vrouw geboren nee
uit een mevrouw die ‘ach en wee’ riep
‘eens maar nooit weer, au! dit niet ‘au’ dit
alsjeblieft niet nog een keer’
En die me daarna weggelegd heeft, neergezet en
weggelegd en neergezet,
als ik geluk had op knie van een meneer

Ze zeggen dat er borsten zijn
waar eeuwig melk stroomt
en dat er volle zachte armen zijn
waarin je veilig weg mag dromen
Ze zeggen dat er liefde is, die onvoorwaardelijk,
onbaatzuchtig is en voor het leven is
Al denk ik dat dit wel wat overdreven is

Ik ben niet uit een vrouw geboren maar
uit een mevrouw uit Wassenaar
Ze had geen flauw vermoeden
dat er misschien ook nog wel eens iets meer
voor nodig was dan plichtsbesef en die twee
boeken waarin ze las hoe ze me op moest voeden 

Ik ben niet hopeloos verloren nee
Ik red mij best, maar het idee
dat ik nou nét uit zó’n mevrouw,
ik die juist zo gevoelig ben,
nou net uit zo’n mevrouw geboren ben,
waar ik dus wederkerig
ook maar niet zoveel van hou

Dit lied gaat niet over was ze maar en had ze maar. [...] Lees verder

Jong geleerd

Het is elf uur ’s avonds als ik met trillende vingers en bonzend hart begin aan de IQ test van de Mensa. Nooit eerder heb ik zo’n test gedaan, ik durfde niet, bang om er niks van te begrijpen en tegelijkertijd ook bang om door de mand te vallen. Bovendien, wat moet een mavo-meisje met een  test? Maar nu schop ik mijzelf over de drempel. Ik haal diep adem en druk op <start>. Over twintig minuten weet ik meer.

In het dorp waar ik grootgroeide was ik het eerste protestante kind dat bij de nonnen naar de meisjesschool ging. Dat voelde heel stoer, vooral omdat mijn vader ervoor uit de kerkenraad werd geschopt. Dus toen ik mij niet zo op mijn gemak voelde tussen mijn klasgenoten gaf ik het cultuurverschil tussen de protestanten en katholieken de schuld en droeg dapper mijn kruis. [...] Lees verder

Ziek, zwak en misselijk

In de tijd dat duidelijk werd dat het oude kinkhoestvaccin niet werkte en het nieuwe nog niet beschikbaar was moest mijn oudste dochter haar eerste prikken krijgen. Toen ik aan de huisarts vroeg wat wijsheid was informeerde hij me uitgebreid en sloot af met woorden die nog altijd naklinken in mijn oren; ‘Kinkhoest wordt ook wel de 100-dagen-hoest genoemd. Bij kinderen ouder dan een jaar is het niet meer levensbedreigend en gaat het erom of je bereid en in staat bent om er 100 nachten voor je kind te zijn.’ Wie wil er nou niet voor zijn kind zijn, dacht ik nog. Maar nu ik wat langer als moeder meedraai, begrijp ik dat het erover gaat of je het aankunt en aandurft om er voor ze te zijn. [...] Lees verder

Breien op de werkvloer

“Waarom gaan ze niet even iets voor zichzelf doen?” Als ik een tijdje veel gewerkt heb voelt het gek genoeg zwaarder om tijd met de kinderen door te brengen. Alsof het mechaniek wat roestig geworden is. Ik vind het wel leuk om ze dan weer te zien maar het lukt me niet ‘als vanzelf’ het opvoeden erbij te nemen. Ik kom er niet in, dus kost het meer energie en die is moeilijker op te brengen als elders al intensief beroep gedaan is op mijn soepele scherpzinnige geest. Zou ouderschap ook in je spiergeheugen kunnen gaan zitten? Dat je dusdanig veel routine opbouwt dat er ruimte ontstaat om het plezier te ervaren van kinderen grootbrengen? Ikzelf merk dat het een precaire balans is om mijn moederconditie op peil te houden. [...] Lees verder