‘Mag ik jullie iets vragen?’ staat de buurvrouw van twee huizen verderop met een rood hoofd aan de deur. ‘Ik heb spontaan een weekendje weg georganiseerd maar ik ben even helemaal vergeten oppas te regelen voor de poes en het konijn. Zijn jullie thuis en zou je ze eten willen geven?’ Heerlijk herkenbaar, natuurlijk doen we dat graag, geen enkel probleem. Ik zie de buurvrouw zelden, we drinken geen koffie bij elkaar, maar met zulke praktische zaken helpen we elkaar regelmatig uit de brand. Dat is waar ook, ik moet nog regelen wie er morgen de oudste ophaalt van dansen. Want het is leuk om een intensief dansende dochter te hebben, maar je rijdt je suf en het komt logistiek niet altijd handig uit. Gelukkig zijn er nog een paar meiden in de buurt die heen en weer gaan en er is altijd wel een ouder die nog een plaatsje over heeft in de auto. Op de nieuwe school van de meisjes bood trouwens laatst een ouder spontaan aan om de jongste op vrijdag mee te nemen en bij hen te laten overbruggen zodat ik niet om 12u én om 14.45u op school hoef te staan om een kind op te halen. Superfijn, dat maakt de dagindeling een stuk aangenamer. Nog fijner als straks ons huis verkocht is en we hopelijk weer om de hoek van school kunnen gaan wonen. Zijn de meiden minder afhankelijk van ons en hebben wij onze handen ook weer wat meer vrij.

De ellende van verhuizen is wel dat je weer opnieuw kunt beginnen met het opbouwen van zo’n praktisch dagelijks vangnet. En die handige tieneroppasmeisjes uit de buurt, daar heb je ook niks meer aan als je tien kilometer verderop woont. Het lijkt een afstandje van niks, maar voor zulke klusjes is het een cruciaal breekpunt. Sinds we kinderen hebben ben ik beter een goede buur dan een verre vriend pas echt gaan begrijpen. Het is de smeerolie van de dagelijkse gezinslogistiek om dichtbij een beroep te kunnen doen op de hand- en spandiensten van anderen. De ene keer gaat het om een ei te weinig terwijl ik heb beloofd pannenkoeken te bakken, de andere keer heb ik even een achterwacht voor de kinderen nodig, soms kan een auto lenen enorme verlichting bieden of is het een geruststellend idee dat de buren de poezen in de gaten houden als we op vakantie zijn.

Ik bied het mijn nieuwe buren straks standaard aan, maar het is afwachten of ze het aandurven. En wederzijdsheid is eigenlijk wel een voorwaarde om er zelf ook gebruik van te kunnen maken. Misschien is dat nog wel het spannendste van het verhuizen; wie worden de buren? Goeie tip voor Funda; burendiensten beschikbaar ja/nee. Want als er geen kip is die even een oogje in het zeil wil houden is het niet de wipkip die de buurt kindvriendelijk maakt.

Er zijn 4 reacties

  1. F.Frenkel

    Avatar van F.Frenkel
    Lekker compact verhaaltje!
    Ijskastmoeders is een achterhaald begrip.
    Fijn he!

    Heb zojuist het kleine filmpje bekeken hier rechts.
    Wat fantastisch dat je een boek hebt geschreven over je dochter!

    Je formuleert zorgvuldig.Dat klinkt erg fijn.
    Wie interviewt jou en voor welk blad?

    Zeer interessant!

  2. assyke

    Avatar van assyke
    Het is een taboe om jezelf te laten zien als onzekere moeder. Het onverwachte moederschap was voor mij op een gegeven moment reden te gaan bloggen. Want om me heen zag ik alleen maar vrouwen die precies wisten wat ze deden en vaak hun wenkbrouwen ophaalden bij het zien van onzekerheid.

Laat een antwoord achter aan F.Frenkel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *