Zaterdagochtend, het is pas half elf en ik weet niet hoe ik de dag moet doorkomen. Ik ben doodop van alleen het ontbijt. Ik ben nog niet eens aangekleed, laat staan gedouched. Mijn man is naar zijn werk en komt pas om half zeven thuis. De oma’s hebben de afgelopen tijd al ruimschoots bijgesprongen. Naar de buren dan? Nee, die zien de kinderen alwéér aankomen, dat is ook geen optie. Moedeloos scan ik mijn hulplijnen en kom al snel tot de conclusie dat ik mijn heil vandaag elders zal moeten zoeken.
Gelukkig ligt die tijd achter me maar toen de kinderen twee en vier waren ben ik anderhalf jaar lang ziek geweest van een venijnig virus. Na pogingen van uitzieken, doorzetten, aanrommelen en het doorlopen van het gehele medische en alternatieve circuit was het enige devies me neer te leggen bij de situatie. Daar lig je dan als moeder. Met een peuter en een kleuter. ‘Rekening houden met’ staat nog niet in hun woordenboek, en dat is eigenlijk ook niet wat ik vragen wil van zulke jonge kinderen. Dus zo goed en zo kwaad als het gaat scharrel ik mij door de dag, slaap een uur op de bank om te ontwaken in volledige chaos die me onmiddellijk de moed in de schoenen doet zinken. Er zijn dagen dat ik van de ene woedeuitbarsting in de andere huilbui uitbarst. De gedachte “wat ik ben zo voor moeder die niet eens fatsoenlijk voor haar kinderen kan zorgen?” kwelt me dagelijks.
Ik lig op de behandeltafel van de osteopaat. Of het nuttig is weet ik niet, maar ik voel me er ontzettend verwend en dat kan vast geen kwaad. Verdrietig vertel ik over de scene van eerder die week toen het sneeuwde en ik niet met de kinderen naar buiten kon omdat ik te moe was. Hoe ik tranen met tuiten huilde en mijn kinderen geschrokken op een afstandje bleven staan omdat ze niet begrepen waar ik zo van overstuur was. “Maar je bent wel lekker veel thuis voor ze. Ook al lig je op de bank, je bent er wel.” De osteopaat zegt het zonder een spoortje ironie. Een paar dagen later valt het kwartje. Wanneer je niet kunt krijgen wat je wilt, moet je willen wat je hebt. Er is niet maar één plaatje van een Goede Moeder. De kunst is je ideaalbeeld bij te stellen om te matchen met de werkelijkheid. Dan ontstaat er ruimte en blijken er plaatjes te bestaan waar je geen weet van had.
‘Als het niet kan zoals ’t moet, dan moet ’t maar zoals ’t kan’ zei mijn wijze Veluwse opa vroeger al. En hij had gelijk. Het scheelt een hoop tranen, schuldgevoelens en andere ellende. Niet nodig. Het Goede Moeder Brevet heeft geen vaste examenonderdelen. Het Goede Vader Brevet overigens ook niet.
Kijk, een waarheid als een koe, die verjaart niet ;-)
En hoe is dat bij jou thuis, kun jij loskomen van hoe je denkt dat het hoort?
@Metamama; ik heb een soortgelijke periode meegemaakt, ik was niet ziek maar oververmoeid. Ik had 2 kinderen. Een hield me overdag wakker en een ’s nachts. Wanneer ik moest slapen was onduidelijk en al snel kon ik niets meer aan, was ik elke week ergens ziek van en elke dag begon te vroeg en was te zwaar. Het heeft een jaar geduurd, opeens ging de jongste slapen als een betonblokje in coma en kwam ik weer bij.
Nog steeds kan ik een ongestoorde nachtrust zeer waarderen.
Schuldig heb ik me er niet over gevoeld. Ik was er wel voor ze en ik denk niet dat ze door hadden dat het een moeilijke tijd voor me was.
Reactie is geredigeerd
Ja, al vaak over nagedacht. Meestal voel je je geen goede moeder op het moment dat je het anders moet invullen dan je graag gewild had. Andere plaatjes tekenen valt soms niet mee. Mijn vriendin Anne, die van de https://www.volkskrantblog.nl/bericht/184292, kan er ook over meepraten. Andere plaatjes tekenen, lepels poetsen, het is een levenskunst die onontbeerlijk is.
Iets willen wat je niet kunt krijgen….ik herken het maar al te goed daarom is voor mij het laatste stuk echt een eye-opener. Dank voor de her-kenning!! Groet Marjan.
dag Karin, kinderen die je uit je slaap houden, dat kan inderdaad slopend zijn. Toch had je blijkbaar geen moeite je daaraan aan te passen, meebewegen is ook een kunst ;-)
dag Knispel, als het anders moet dan je in je hoofd had gaat het bij de meeste mensen wringen. Het kost veel tijd en energie om überhaupt te ontdekken tegen welke windmolens je aan het vechten bent. Het lepelverhaal van jouw vriendin is inderdaad een prachtig illustratie van het zoeken naar nieuwe wegen.
Overigens, de https://www.volkskrantblog.nl/bericht/183948 is vrij beschikbaar om verder te verspreiden ;-)
dag marsjan, graag gedaan, jij dank voor je reactie!
Oei, wat een spiegel! Zit met de tranen te lezen van de huilbui die na de woede-uitbarsting van gisteravond al op de loer lag. En dat schuldgevoel gemengd met het idee eeuwig tekort te schieten. Ik ging vlak voor kerst toch maar schaatsen toen mijn kleine ridders me verweten dat ik ‘zeker weer geen energie had’. Ook geen goed idee, alles was teveel, dus gemopper van mijn kant en daarna: schuldgevoel. Ik laat jouw laatste stukje eens bezinken..Misschien valt mijn kwartje dan ook.
Heerlijk! Dank je metamama! Af en toe door de knieeen en meebewegen! En toch maar eens proberen echt objectief naar je eigen gedrag te kijken en dan tot de conclusie komen dat het eigenlijk allemaal best meevalt…Want kinderen zijn zo leuk!!
Ja. Dat ken ik. Ik loop momenteel ook tegen de klippen op. Doe precies dat, wat ik niet moet doen met alle gevolgen vandien. Mijn hond houdt mij ’s nachts uit mijn slaap. Maakt me voortdurend wakker. Ze is al oud, dit is iets van de laatste maanden.
En overdag wacht een overvol takenpakket tot ver in de avond. Vandaag staak ik. Op wat huishoudelijke klusjes na, zit ik lekker een beetje te bloggen. Even bijtanken.
Gisteren ben ik weer eens onredelijk boos geworden. Zo moeilijk, mijn kind staat al zo onder druk door die lamlendige onderwijzer. Hoe kun je opvoeden als je voortdurend moet compenseren? We hebben het echt wel weer afgezoend, maar daarna zitten de tranen hoog. Vanmorgen heb ik de school gebeld, mijn enorme zorg uitgesproken. Dat hielp even.
Met veel woorden, bedankt voor jouw bijdrage en voor het lezen van mijn geklaag.
Reactie is geredigeerd
Mooi verhalend geschreven!
Herkenbaar. Als moeder van een kind met een vorm van autisme ben je doorgaans op de rand van uitputting. Je wordt daarbij geholpen door de nodige bureaucratie en wachtlijsten (ironisch bedoeld). En heel soms iemand uit het onderwijs of de hulpverlening waar je echt wat aan hebt (niet ironisch bedoeld).
Allemachtig wat is dit herkenbaar. Ik woon hier alleen met kinderen, hun Bosnische vader woont in NL, baan, dus die vermoeidheid, ook bij mij deels door verslechterde gezondheid, weet er alles van, inclusief de gevoelens. Er zit veel in die wijze woorden, en er zit veel in steeds verder vereenvoudigen van het leven, al is dat niet….eenvoudig.
dag Ing, welkom hier! Schuldgevoel/tekort schieten, bekende gevoelens bij ouders en het brengt je vaak niet verder. Misschien kun je kijken of het goed-genoeg is wat je doet?
dag mevrouw, ‘want kinderen zijn zo leuk’ lijkt me wat kort door de bocht ;-) Maar kijken naar wat je eigen aandeel is werkt bijzonder relativerend…
dag Thera, kom maar en lucht je hart, wees van harte welkom. Heb je een lekker dagje gemaakt? Want als je alleen maar weggeeft is het kastje op zekere dag leeg en daar schiet niemand wat mee op.
dag Saul, dank voor je compliment, leuk dat je langskomt!
dag MvZ, jij zult ook herkennen dat de plaatjes die je in je hoofd had regelmatig moet aanpassen. En zo te lezen niet altijd vrijwillig, dat lijkt me des te harder werken.
Oef, of ik makkelijk kan loskomen van hoe ik denk dat het hoort. Ja, de laatste jaren wel; mijn kinderen zijn geen project dat geleid moet worden. Dat betekent dus flexibel zijn, meebewegen en uitspraken zoals die van mijn opa. Dat ligt me inmiddels wel, geloof ik. Een andere oneliner die het hier goed doet, is: “kinderen onthouden later niet hoe opgeruimd het vroeger was in huis, maar hoe gezellig”, helpt je bij het maken van keuzes…. En ik heb de mazzel dat ik niet alleen verantwoordelijk ben voor het reilen en zeilen van de familie Schrijft, dus als er een keer een schuldgevoel opborrelt dan is dat niet alleen mijn probleem. ofzoiets. misschien wijd ik er een keer een blogje aan. er is veel over het onderwerp te zeggen namelijk.
Wat Rachel herken ik van een vriendin van mij, die vertelde mij dit jaren geleden en ze heeft gelijk.
Als geen ander weet ik hoe moeilijk het is als het anders moet gaan omdat het niet normaal kan gaan, maar als ik dan kijk hoe het bij andere gaat, ben ik ook weer trots op hoe het bij ons gaat. Kleine Blancie werd te slapen gevraagd bij haar vriendin, maar het zou pas op het allerlaatste nippertje bekend worden of het wel of niet door zou gaan, want het vriendinnetje haar mama, had voor het eerst een baantje, van 12 tot 6, een dag in de week, het vriendinnetje zei: als mijn mama te moe is gaat het niet door. Mijn dochter zei: nu hoop ik dat jij eens gaat begrijpen dat mijn mama ook wel eens moe is, die verdient al het geld alleen en zorgt alleen voor ons en jij hebt ook nog een papa thuis en jij bent ouder en je hebt geen broers en zussen. ( ik vond het dapper van mijn meisje, want wij kunnen niet altijd logees hebben, omdat ik dan moet werken en velen begrijpen dit niet) Mijn dochter moest wel zelf beddengoed meenemen en heel trots vertelde ze me: mama dat hoeft bij jou allemaal niet he, jij bent super… en toen dacht ik: ik maak me vaak druk om alles wat niet kan, maar ik mag niet mopperen, er kan best veel en mijn dochter neemt het voor me op.
Reactie is geredigeerd
Wat een geweldig mooie ontdekking! Ook mooi beschreven hoe je daartoe komt!
Je kunt alleen maar je best doen en dat is al heel veel. Wij vrouwen voelen ons altijd maar schuldig. Die osteopaat is goed voor je hij geeft je inzicht!
Met dank voor de inspiratie!
Wanneer je niet kunt krijgen wat je wilt, moet je willen wat je hebt.
Ik zou zeggen: nog 1 stapje erbij en je bent er: niet eens meer verlangen naar méér dan je hebt.
groetjes
rené
dag zintuigen, dat klinkt pittig en het kan helpen om dat te erkennen, dat het simpel is hoor me mij echter niet zeggen ;-)
dag rachel, wat leuk dat je nog even terugkomt! Ik denk dat er veel waarheid schuilt in de uitspraak over opruimen/gezelligheid en ik zie uit naar je blog(s) daarover…
dag wilma, met een beetje hulp (al moet je die wel willen horen) komen we stukje bij beetje verder
dag sjoukje, schuldgevoel is weggegooide energie, zo snel mogelijk omvormen naar iets waar je wél wat mee kunt is de kunst.
dag mevrouw, graag gedaan, ik zal zo ’s kijken wat je ermee gedaan hebt ;-)
dag viktor/rené, ook welkom hier! Wanneer je wilt wat je hebt is er genoeg, eens dus.
Woww…
Ga er maar aan staan:
Doen wat je nog kunt.
Niet: Doen wat je nog wilt.
Die levensles, moet ik nog voor een deel, onder de knie zien te krijgen.
Je hebt mijn respect, Metamama.
Nu gelezen, via je link. Gelukkig hebben de meeste kinderen ook geen ideaalplaatje in hun hoofd, dat bestaat alleen in de hoofden van volwassenen!
Ik heb geen kinderen, wel een lijf dat niet werkt zoals het hoort, en er is een uitspraak in dezelfde trant waar ik veel aan heb:
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.