‘Kijk eens wat ik voor je heb meegebracht’ zeg ik enthousiast als ik terugkom uit de stad. Verwachtingsvol graait dochter Estelle in mijn tas. ‘Oh, is dat alles, wat moet ik daar nou mee?’ ze draait zich om en druipt teleurgesteld af. ‘Dat is toch handig, een map om al je muziekspullen in te doen? Ik dacht, dan heb je tenminste alles bij elkaar. Ik dacht dat je dat fijn zou vinden.’ ‘Heb ik dat gezegd dan?’ ‘Nee, maar ik zag je zo hannesen met al die losse papieren dus toen dacht ik…’ ‘Ja, toen dacht je dat ik dat handig zou vinden, maar dat vind ik dus niet’ zegt ze. ‘Jammer van het geld’ voegt ze er droog aan toe.
Wat een ondankbaar wicht! En nog bijdehand doen ook. Denk je haar te helpen, overwéégt ze er niet eens gebruik van te maken. Ik loop me hier het vuur uit de sloffen om het iedereen naar de zin te maken, overal aan te denken, problemen op te lossen vóórdat ze zichtbaar worden en mevrouw haalt haar schouders op zonder enige vorm van waardering. Dit is toch eigenlijk te gek voor woorden. Mijn moeder zou me genadeloos mijn plek hebben gewezen. Ik open mijn mond om haar een standje te geven…
Net op het nippertje slik ik mijn boze woorden in. Eigenlijk heeft ze wel een punt,namelijk. Immers, als ik ga denken aan wat zij denkt, omdat ik denk dat ik beter voor haar kan denken omdat ze zelf nooit ergens aan denkt, ze denkt ook nooit aan mij, denk ik, dan kan je lang blijven denken. En je boos maken omdat het niet gewaardeerd wordt kost ook nog eens veel energie. Dat doen we dus anders.
Iemand nog een map nodig?
:)
Eerst overleggen met haar is dus slimmer.
Jaja, kinderen zijn net mensen ;-P, kortom je kunt niet voor een ander denken. Ik heb geen map nodig, had er net een paar (lampje) voor het huiswerk van mijn zoon gekocht, daar heb ik hem de “coolste” van uit laten kiezen. In de andere zitten nu mijn rekeningen…. Maar goed , hij is tien en nog niet helemaal puber. :-)
@K, in het klein en in het groot, vermoed ik…
@thera, ook een slimme methode ;-)
Mooie spiegel is je dochter, en daar moet je haar dan nog dankbaar voor zijn ook… :-)))
Hartelijke groet, Coby
Hallo Janneke,
Heel moedig een stukje zelfreflectie durven toepassen zodat andere opvoeders beter en makkelijker kunnen zien wat we doen wanneer we denken het beter te weten dan anderen inclusief onze kinderen.
We projecteren vaak onze eigen bezorgdheden en onzekerheden op onze naasten…ik denk te weten dat dat toch weer ons geniepige Ego is wat heel subtiel maar oh zo dominant toch weer zijn zin probeert te krijgen.
‘
Zoals jouw verhaal al bewijst , creeren we met onze zogenaamde ‘bezorgdheid ‘(wat dus eigenlijk gewoon ons dominante ego is dat zich wil laten zien) precies het tegenovergestelde.
In plaats van ons kind te helpen en blij te laten zijn, voelt het kind zich gekwetst (in zijn of haar ego) en doet het tegenovergestelde.
De bron van de ergernis is natuurlijk dat wij ons(ego) verheffen boven de ander (ego) waardoor die ander zich ‘de mindere’voelt en zich tegen beter weten in een tegenovergestelde reactie aanmeet zodat het daardoor andersom lijkt (het ego van de ander wil meer zijn dan dat van jouw).
Wanneer daarentegen het kind zich wel zou laten ‘verzorgen’ door jouw diensen zou jouw ego ‘blij’ zijn met de ingezette moeite ……dat lijkt leuk en bevredigend …..maar het is echter wel zo dat wanneer deze inzet vaker wordt geboden ….je daardoor eigenlijk het tegenovergestelde bereikt…we creeren een ‘afhankelijk’ mens(ego) dat er altijd vanuit zal gaan als vanzelf geholpen te worden.
Kortom; soms is het beter te wachten op iemands hulpvraag om afhankelijkheid en automatisme te voor-komen.
Dat scheelt heel veel energie van ‘de hulpverlener ‘ en het geeft de hulpvrager een geweldige dosis ‘eigenwaarde’..en niet onbelangrijk het voor-komt aan beide kanten teleurstellingen omdat er geen verwachtingspatronen worden gecreerd
op tijd ontsnapt uit je hoofd
goed hoor,
gr. hippo
dag Coby, het vergt moed om in die spiegel te kijken, maar dat hoef ik jou niet te vertellen ;-)
dag fons, welkom hier en dank voor je hartelijke complimenten. Je theoretische onderbouwing is deels inderdaad de achtergrond van mijn stukje. Zo probeer ik theorie rond het denken over ouderschap toegankelijk te maken.
dag hippo, hoe gaat dat bij jou thuis?
Ik doe niet aan muziek dus geen map. maar wel helder en duidelijk stuk
Die van mij van 4 en half is nog blij met alles, maar ik denk niet heel lang meer.
En als ze de stukken/papieren nu verliest of weg laat waaien dan wel zelf laten opzoeken natuurlijk.
soms is er geen ontsnappen mogelijk, maar meestal is een terugtrekkende, relativerende beweging verreweg het meest constructief in de zin, dat je daarmee de ander meer kans, ruimte biedt om tot enige zelfreflectie (al bestaat dat bij ons nog in zijn meer primitieve vormen met onze 4- en 5-jarige) te komen;
wij hanteren enkele harde grenzen, maar daarbinnen zie ik het vooral als spel en ook een sport om te laten zien hoe je met conflicten om kan gaan; leren in zijn krachtigste vorm is vaak van voorbeelden
groetje,
hippo
Hoe herkenbaar! Die dochter heeft haar eigen systeem! Je hebt ook van die mensen die alles kunnen vinden op een bureau vol troep en vervolgens weten als er iets weg is…
Maar, niets menselijks is je vreemds; denken voor een ander…
Ik heb geen map nodig, want die heb ik al!! Zo handig, voor alle losse muziekbladen…!
Hahaha, heerlijk om te lezen.
Het hoort toch een beetje bij de leeftijd.
Love As Always
Di Mario
Ja, heel fraai geanalyseerd, maar je mag de map ook wel aan stukken scheuren hoor of in de shredder stoppen : )