‘Maar zo wil ik het niet. Ik had het me anders voorgesteld!’ Huilend zit ze tegenover me. Met moeite slik ik mijn eigen tranen weg, want o wat is dat herkenbaar. Deze moeder wil helemaal niks geks. Ze wil spelletjes doen, kletsen, knutselen, kneuteren en het samen gezellig maken op een vrije dag. Maar telkens weer draait het uit op ruzie, op gedoe, wil de een niet wat de ander wil en voor ze het weet is ze aan het schipperen en politie-agent spelen en is de knusheid ver te zoeken. Toen ik haar vroeg hoe ze haar verlangen naar gezelligheid op een andere manier vorm kon geven brak ik haar laatste strohalm. Weg is de hoop dat ik haar tips ga geven hoe ze de kinderen gezellig samen kan laten spelen. Haar gezicht is één groot vraagteken want ze kan het zich niet anders voorstellen. ‘Hoe zou het bijvoorbeeld zijn als je man iets met Jikke gaat doen en jij met de meiden? Of andersom.’ En dan wordt haar plots duidelijk met welke verwachtingen ze leeft.
‘Misschien werkt het niet op die manier in jouw gezin?’ ‘Maar dat wil ik niet. Ik wil niet dat het zo is.’ Dat begrijp ik, dat ze dat niet wil. Maar de situatie is zoals die is. Hoe lang blijf je vechten om aan het ideaalplaatje te voldoen? Hoeveel energie kost het om telkens weer het onhaalbare na te streven? Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan dat je je verwachtingen moet bijstellen. Zolang het voelt als capituleren gaat dat niet lukken. ‘En als het niet gaat zoals jij had gehoopt, word je dan boos?’ ‘Ja natuurlijk. Want ik doe mijn best om het gezellig te maken en binnen tien minuten hebben we alweer ruzie en dan moeten we nog de hele dag.’ ‘Gij zult gezellig doen!’ bas ik met zware stem. Door haar tranen heen schiet ze in de lach. We hebben een ingang.
Goed verhaal.
De positie van de lampen op het fotootje is treffend .
dag K, dank je! Ik kom weer een beetje bijlezen op het blog en zag dat je zoon nog steeds stapjes voorwaarts maakt. Dat is een nog beter verhaal ;-)
dag Kuifje Simon, welkom hier. Die lampen worden bovendien ‘electrisch oplaadbare kaarsen’ genoemd, ook gezellig hè?
Door haar tranen heen schiet ze in de lach. We hebben een ingang. ‘
Er kan nog worden gelachen dus is er hoop
En… als je met meer mensen bent, dan heb je te maken met meer verschillende verwachtingen over wat gezellig is. De een wil voetballen op het veld, de ander met haar poppen of dino’s vertoeven in een fantasiewereld, weer de ander wil winnen met monopoly. Mijn zoon lost het altijd zo op met zijn vriendjes. Eerst inventariseren wat iedereen wil doen en dan om de beurt of afspraken maken wat nu en wat later, of de volgende keer. Werkt altijd prima. En ja, ik zit ook vaak eenzaam te kijken naar de gezelschapsspelletjes, hihi. Maar wij halen onze schade weer in met een gezellig filmavondje met kaarsjes, lekkere hapjes en een spannende of grappige film.
dag Paco, precies, een lach en een traan helpt bij het zoeken naar nieuwe wegen.
dag Thera, we verleren als volwassenen wel meer wat we als kinderen als vanzelf ‘goed’ doen. Het inzicht dat je leeft met veel plaatjes in je hoofd van hoe het hoort is al een grote stap naar onderzoeken of er andere opties mogelijk zijn. Maar het zijn hardnekkige beeld en patronen die we met ons meedragen…
Goh, ik ken nog wel iemand die zo’n gesprek met jou zou kunnen gebruiken.
Jammer alleen dat ze denkt dat ze het allemaal alleen moet kunnen.
Inzicht dat dòòrbreekt en tegelijkertijd doorbréékt……..
Hartelijke groet, Coby
dag zusenzo, subtiel een linkje sturen dan maar ;-)
dag coby, dat zijn de mooiste momenten!
Wat ik eigenlijk bedoel, is dat de moeder een vastomlijnd idee heeft van gezelligheid en lijkt hierbij te vergeten, dat kinderen ook mensen met wensen en (vaak andere) verwachtingen zijn. Gezelligheid ontstaat pas als iedereen gehoord wordt en iedereen het naar de zin heeft.
Ja Thera/Kylian dat bedoelde ik ook. Kinderen stemmen onderling beter af waar iedereen zin in heeft dan sommige moeders. Vreemd dat één iemand anderen kan opleggen wat gezellig is immers. Ook wat je vroeger in je gezin van herkomst als gezellig hebt ervaren is niet altijd één op één te kopiëren naar je eigen nieuwe gezin. Door de oude vorm los te laten onstaat vaak als vanzelf de ruimte voor gezelligheid, anders dan van tevoren gedacht maar daarom niet mínder. (overigens is hier voor ‘gezelligheid’ ook in te vullen eten/kleding/vakantie en ga zo maar door)
Nog even in reactie op zusenzo. Weet dat ik heel regelmatig dat soort opmerkingen krijg, dat men wel iemand weet die etcetera. Maar mensen laten zich in dit soort processen niet sturen. Het is wel erg jammer dat ouders zo vaak het gevoel hebben dat ze het alleen moeten kunnen, dat geploeter en gemodder hoeft echt niet altijd. Maar ook dat is een proces. Ik blog nog wel een tijdje door ;-)
Ah Kylian was nog blijven staan van zijn reactie bij meneer opinie (met een speciale vleermuis), maar we zijn het dus eens, gelukkig. ;-)
Je hebt helemaal gelijk: pas toen ik de Gouden Regel ‘gij zult aan tafel eten’ losliet, kwamen – met het bord op schoot – allerlei gesprekken los. Juist de onnadrukkelijkheid van zulk soort losse gesprekken maakte mijn zoon vrijer en gemakkelijker. Ik moest het wel even leren; zijn opvatting van gezellig is dat hij achter een scherm zit, ik met een boek op de bank, terwijl er opmerkingen en ideeën over en weer vliegen.
Dank nog voor je tweede reactie, maar ik weet dat ik op mijn handen (of mijn mond : ) ) moet zitten.
Valt niet mee, maar ook ik moest uiteindelijk zelf met mijn neus tegen de muur lopen.
Herkenbaar! Ooit introduceerden wij op zondagmiddag een spelletjesmiddag, gezellig zo met de kinderen. Maar het Risken werd al snel een echte oorlog, en de spelletjesmiddag was een kort leven beschoren.
Er zou een gebod moeten komen: Gij zult geen valse verwachtingen koesteren!