Bij #WSPW, de wereldwijde suïcidepreventieweek, ligt de focus vooral op het voorkomen van suïcides, dat snap ik. Maar ja, mijn hart gaat uit naar al die ouders-van. En dan vooral voor die grote groep van ouders van kinderen (jong en oud) die – af en aan, tijdelijk, langdurig – worstelen met suïcidale gedachten. Dat is niet wat je voor ogen had toen je aan kinderen begon. ‘Als ze maar gelukkig zijn’ is allang een gepasseerd station, maar hoe en wat dan wel? Als je niks kunt doen, hoe hou je dan uit? Mijn wens voor deze week (en die andere 51 weken in het jaar) is een beetje liefde en aandacht voor die ouders. Hoe onmachtig het ook voelt. Zodat ze voelen dat ze ertoe doen en niet helemaal alleen zijn.
Lange tijd was het bij ons elke week suïcidepreventieweek. Paradoxaal genoeg bleek de dood bespreekbaar maken een belangrijke stap naar verbinding. Woest moeilijk – dat ook. Ik was heel blij dat ik met de module ‘Vraag maar’ van 113 geoefend had (zie vraagmaar.113.nl). Maar dan moet je nog wel het moment durven pakken…
Voor alle ouders met een – al dan niet volwassen – kind dat ook/nog/weer worstelt met suïcidale gedachtes: ga naar www.mijnkindwildood.nl voor een hart onder de riem.
Recente reacties