Uithouden

‘L   i   e   v   e       o   m   a’, haar vinger zweeft boven het toetsenbord en zoekt alle letters af naar de volgende. ‘Mam, wil jij het niet even voor me doen, het duurt zo lang.’ Maar ik laat haar lekker zelf ploeteren op haar eerste mailtje aan oma. Als het berichtje met veel zuchten en steunen eindelijk klaar is vraagt mijn intens tevreden kind ‘hoe laat krijg ik dan antwoord?’ Ik schiet in de lach, denk terug aan de enorme hoeveelheid brieven die ik als jong meisje in de brievenbus heb gegooid. Hoe heerlijk het was om elke dag de post te halen met de hoop dat er ook voor mij iets bij zou zitten. Die broze contactlijntjes die uitgezet waren op zo’n moment, het verlangen naar antwoord, dat warme gevoel van verheugen dat als een zijdezacht laagje over de dag lag. Niet uit te leggen aan mijn kind dat denkt dat telefooncellen zijn neergezet voor als je je mobiel vergeten bent.

Uit de groententas haal ik de groene kool en selderij. Met de winter breekt het wortel – en koolseizoen aan, mikpunt van spot voor de EKOhaters. Je kunt het ook zien als een oefening om de soms saaie realiteit van het dagelijkse bestaan te verslaan met je eigen creativiteit. Terwijl ik de groente was, snijdt en zachtjes gaar laat koken realiseer ik me dat hele gangpaden in de supermarkt niet aan ons huishouden besteed zijn. Wonderlijke ontwikkeling. Als DINKY’s (double income no kids) waren stoommaaltijden en pizza’s ons standaardvoer en nu er kinderen zijn keren we terug naar de basis van het voedsel. Een moestuin vind ik teveel gedoe, maar worteltjes schrappen vind ik wel een rustgevend klusje. Ook al is het leven drukker ooit, van de kinderen leer ik steeds beter langzamer te leven.

Dat vraagt wel oefening. Een baby van drie maanden die ‘nog’ niet doorslaapt, een klas die niet meteen lekker loopt als er een nieuwe juf voor staat, een peuterverkoudheid die langer dan een week duurt, een carrière die stokt omdat je deeltijd gaat werken, een puber die dagelijks chagrijnig opstaat, boterhamtrommeltjes die elke dag weer gevuld moeten worden met iets gezonds, de laatste drie films gemist in de bioscoop, luiers die meteen volgepoept worden als ze net verschoond zijn, een bevalling die niet opschiet, zitten wachten met het eten omdat ze na de voetbaltraining blijven nakletsen – kinderen grootbrengen vergt uithoudingsvermogen. En uithouden gaat ook over verduren, dragen,  dulden, doorstaan en uitzingen. Doorademen en aanvaarden dat een proces tijd kost hoort daar ook bij. (Prachtig in beeld gebracht trouwens in de film March of the Penguins, maar dat terzijde.) Enigszins in onbruik geraakt omdat het niet nodig lijkt in een snelle omgeving als de onze.

Zonder nu terug te willen naar de postkoets of het zelfvoorzienende leven kan ik het je van harte aanbevelen de rek van je elastiek te trainen. Vandaag beginnen? Misschien eerst oefenen op een bos worteltjes? Wat helpt jou om vol te houden?