Het is elf uur ’s avonds als ik met trillende vingers en bonzend hart begin aan de IQ test van de Mensa. Nooit eerder heb ik zo’n test gedaan, ik durfde niet, bang om er niks van te begrijpen en tegelijkertijd ook bang om door de mand te vallen. Bovendien, wat moet een mavo-meisje met een test? Maar nu schop ik mijzelf over de drempel. Ik haal diep adem en druk op <start>. Over twintig minuten weet ik meer.
In het dorp waar ik grootgroeide was ik het eerste protestante kind dat bij de nonnen naar de meisjesschool ging. Dat voelde heel stoer, vooral omdat mijn vader ervoor uit de kerkenraad werd geschopt. Dus toen ik mij niet zo op mijn gemak voelde tussen mijn klasgenoten gaf ik het cultuurverschil tussen de protestanten en katholieken de schuld en droeg dapper mijn kruis. Dat ik op mijn tiende de jeugdafdeling van de bibliotheek uit had, had daar vast ook mee te maken. De katholieken werden immers niet gestimuleerd te lezen zodat de pastoor ze dom kon houden, zo leerde ik op de zondagschool.
“Ook 130” meldt mijn man droog door de telefoon als hij de test van de jongste dochter besproken heeft met de psycholoog. En zo komt het dat ik, uren surfen later, oog-in-oog met een serieuze IQ-thuistest sta. Want wanneer allebei mijn dochters 130 scoren, wil ik weten wat dat met mij te maken heeft. Sinds ik mijn jongste zo zie ploeteren om aansluiting te vinden in haar klas, beginnen voor mij de puzzelstukjes van vroeger in elkaar te schuiven. Begin ik te vermoeden dat het anders-voelen misschien een andere basis heeft dan de dorpse godsdienststrijd.
“U wordt van harte uitgenodigd voor de vervolgtest in Utrecht. Naar alle waarschijnlijkheid scoort u in het 98e of 99e percentiel.” Mijn wangen kleuren rood. In de centrifuge van mijn gemoed zwiepen schrik, opluchting, verdriet en ongeloof woest om elkaar heen. Hoef ik mij als moeder misschien toch niet zo onzeker hoef te voelen naast twee van die slimmeriken. Kan ik dat oude gevoel van eenzaamheid eindelijk plaatsen. Kom ik door mijn kinderen wéér een stukje dichterbij mijzelf.
Dag Janneke,
In mijn werk, het volwassenenonderwijs kom ik het heel vak tegen. Het wordt niet voor niets tweede weg/ tweede kansonderwijs genoemd.
Veel mensen hebben door omstandigheden jaren onder hun niveau gefunctioneerd en hebben de daarbij behorende onzekerheid.
Een mooi voorbeeld is Maria, altijd ziekenverzorgster geweest. Ze maakt prachtige werkstukken ( haalt voor het eerst van haa leven 9 ens:-))en geniet met volle teugen van het onderwijs; wat ze als een enorme verrijking ziet.
Ze is net 50 geworden.
Mooi is te zien dat die onzekerheid geleidelijk plaats maakt voor een passend zelfbewustzijn.
Goed dat je die test bent aangegaan.
Ik ben,geloof ik, niet eens zo erg verrast over het resultaat. Jij bedenkt oplossingen en denkt na op een manier die al veel intelligentie voor mij verraadde. En inderdaad, dan vallen puzzelstukjes op zijn plaats, en moet je veel dingen gaan herzien, opvattingen en aannames loslaten. Geniet van de doorbraak van dit weten!
Hartelijke groet, Coby
dag laila, je laatste zin treft me zeer, dat is mooi gezegd
dag coby, het is alweer een tijdje terug maar precies zoals je beschrijft; opvattingen en aannames loslaten om dingen te kunnen herzien.
Dat is boeiend aan het ouderschap, dat je door je kinderen ook delen uit je eigen verleden herkauwt en een nieuwe plaats kunt geven.
Gelukkig. Dat wat je al weet ligt nu vast in een score. Zouden meer mensen moeten doen!
Dus jouw dochters ook! Jeetje. En ik heb vorige week ook zo’n thuistest via internet gemaakt. 128. Wilde het door de hoge resultaten van oudste ook wel eens zien. Na vwo en universiteit voor mij minder verrassend, maar was toch benieuwd naar hoe ver het dan reikt.
Ik ga eens even wat verder lezen op jouw blog!
Ans
Reactie is geredigeerd
Há! Ik heb ook zo’n test gedaan. Ik mocht ook in Utrecht komen. Gedaan. Helaas alleen maar het 95ste percentiel, dus niet toegelaten. ;-) Maar ik wilde ook gewoon weten wat mijn IQ ongeveer was. En nu weet ik dat. Ik moest een non-verbale Catell-test doen (score TIQ 126) en een of andere getallen-test (de naam weet ik niet meer, maar ik scoorde lager dan het 30ste percentiel). Getallen zijn niet mijn sterke kant, dat wist ik al.
Ga je de test in Utrecht doen?
Vertel eens mevrouw, u maakt mij nieuwsgierig, wat zouden meer mensen moeten doen? En waarom?
dag Ans, ook gij brutus, om het thema van Diana aan te houden ;-) De uitslag pakte voor jou minder verrassend uit, zijn er andere dingen uit je jeugd die je door je kinderen nu beter weet te plaatsen?
dag Merel, ik zou niet durven ;-)
Dat wat je weet, vastleggen in scores. Als bevestiging. Want ‘meten’ is pas echt ‘weten’ als er een cijfer achter staat, met een score. Lijkt me fijn!
Zo dacht mijn zoon altijd dat hij dom was tot door een test duidelijk werd dat hij dyslextisch was, maar verder goed de HAVO zou kunnen volgen. Ook hij wist nu dingen op zijn plaats te leggen. Gelukkig was hij net 12jaar, in plaats van volwassen zoals jij! Niet dat je dyslexie hebt, maar ik bedoel maar…
Fijn gevoel lijkt me. Herschikken van de stukjes. Ga je het doen, die vervolgtest?
Gefeiliciteerd !
Die slimme meiden van jou (jullie) moeten toch van iemand hebben ? : )
Grappig dat je met angst en beven aan de test begon.
Ik durf ook niet.
Heb wel eens meegedaan met de t.v. versie en dan halverwege krijg ik het Spaansbenauwd met die wegtikkende klok en dan zap ik.
En daar komt spuit elf weer, pas een paar dagen na plaatsing. Toch wil ik wel reageren. Gewoon voor jouzelf. Het lijkt me een heel bijzondere gewaarwording. Ik heb nooit een IQ gemeten van mezelf, maar heel laag is het niet :-)
Tóch die test in Utrecht gaan doen, Metamama! Niet om nou te weten of je echt een IQ van 130 hebt, maar gewoon om nog eens te zien dat het daar echt wel in de buurt zit.
Ja, ik snap de link. :-)
En nu is het tijd om je gevoel van eigenwaarde weer op te krikken. Je snapt nu waarom dingen zo gelopen zijn. Heerlijk he! En hup, nu gaan we tot volle bloei komen! ;-)