“Kom binnen, ga zitten, wil je koffie? Thee?” Ik kom mijn dochter ophalen en als altijd ontvangt de moeder van het vriendinnetje me allerhartelijkst. Zelf vergeet ik het vaak om te vragen, of het komt nét niet uit, pas als zo’n moeder dan weg is bedenk ik ‘ach ik had moeten vragen of ze een kopje thee wilde’ en dan voel ik me zo’n onvriendelijk mens, al bedoel ik het niet kwaad… De lange keukentafel nodigt uit tot aanschuiven en ach waarom eigenlijk niet, ik heb best even tijd voor een bakje. Terwijl we daar zo samen genoeglijk de dag doornemen kijk ik mijn ogen uit in de grote woonkeuken, het kloppend hart van dit gezin. De aanrecht is nog wit van de vers rondgestoven bloem, de appeltaart inmiddels in de oven. Op het fornuis pruttelt een stoofpotje, naast wat sinaasappelschillen staat een kan versgeperste jus, kopjes en glazen wachten op een afwasbeurt. Op de tafel een stilleven van knutselparafernalia, onder een stapel papier schuilt een mobieltje, lucifers, post, bloemen die hun beste tijd gehad hebben, een bord met kruimels, een half geslachte anannas, een speldenkussen en een verdwaalde kerstbal en nóg is er plaats voor de theepot en de koektrommel. De kinderen rennen in en uit, de poezen verblikken of verblozen niet, moeder trouwens ook niet.Thuis zou ik me stapel ergeren aan de zooi, maar hier niet. Hier in deze gemoedelijke woonkeuken past het en het deert me niet.
Laatst raakte mijn schema hopeloos in de knoei en haalde ik dochterlief pas om 18.30 op. Ik baalde want dat overkomt me niet zo vaak. Binnen de kortste keren zat ik echter met een glaasje wijn achter een bordje eten bij ze aan tafel en zakte mijn adrenalinenivo verbazingwekkend snel terug – tot ver ónder het normale nivo. Heerlijk zo’n huishouden waar dat allemaal gewoon maar kan, waar tijd en ruimte in overvloed is. Niet mijn sterkste kant ik geef het onmiddellijk toe. Dus stiekem kijk ik de kunst af als ik daar aan die grote houten tafel van mijn gestolen momenten geniet.
“Mag ik je iets vragen…” klinkt er dan regelmatig aan de andere kant van de tafel. Want ik ben dan weer goed in meedenken met anderen. Als ze hopeloos vastgedraaid zijn en geen uitweg meer weten lukt het mij over het algemeen aardig de hoofd- van de bijzaken te onderscheiden, het slagveld te overzien en de consequenties te dóórdenken van mogelijke beslissingen. Ook voor mijzelf heb ik een aardig idee van hoe ik het leven in wil richten en het lukt me bovendien daar uitvoering aan te geven. Daar kunnen zij dan weer wat van opsteken, als ze willen. It takes a village to raise a child volgens een oud gezegde. Door gebruik te maken van elkaars sterke kanten kunnen we bovendien als ouders ook nog wat van elkaar leren.
Aaaaargh…..irritant vond ik dat altijd, die ouders die alles zo goed voor elkaar hebben! Maar dat komt omdat ik ook zo wilde zijn; ik erger me ook altijd kapot aan alle troep (die ik nu vreselijk mis!)
Mooie blogomlijsting van het thema georganiseerde modelouder….te perfect is ook niet goed, zie desperate housewives.
dag Mo, ik moet wel lachen want perfect zou ik hun (of mijn) huishouden niet willen noemen, we zijn allebei sterk op een ander gebied. Waar was/ben jij goed in als ouder?
dag René, desperaat lijkt me inderdaad een minder geslaagde kwalificatie voor goed (genoeg) ouderschap ;-) Zelfde vraag als aan Mo, wat is de sterke kant van jouw vaderschap?
Met plezier gelezen. Je schildert de keuken zo echt met je woorden dat ik het voor me zie. Heel ontspannend. ;-)
En zo heeft iedereen zijn of haar kwaliteiten.
Beeldend geschreven.
Vr.Groet.
Iedereen moet zijn die zij of hij is, maak en pik mee wat fijn is. Iedereen geeht een ander wat te bieden.
groet Luuk
dag Sandra, welkom hier en dank voor je compliment!
dag EJW, precies en de ene kwaliteit staat niet boven de andere…
dag Luke, geen afgunst, niks bovenliggerigs da’s voorlopig vast een utopie maar kijken naar – en leren van elkaar zou een goed begin zijn.
leuk om dit te lezen. Ik kom helemaal niet meer in de huizen van hun vrienden. Als ze eenmaal op de middelbare school zitten dan verandert dat enorm. Hun wereld wordt in enen veel groter. En de ouders ken je eigenlijk amper. Je ziet ze wel eens op een ouderavond, maar verder nooit. Tjonge, wat worden mijn kinderen groot:)
Graag gelezen, je kan immer leren van elkaar :-))
Bijzondere keuken, ik weet nog dat ik stom verbaasd was toen ik ontdekte dat zoiets óók bestond. Het “voordeel” van mijn geschiedenis is dat ik soms met ogen van een kind naar nieuwe ervaringen kan kijken en zo verwonderd en verbaasd kan zijn. Mooi hoe je beschrijft dat je elkaar zo iets kunt bieden. In het ideaal zou een woongemeenschap dat ook kunnen bieden, verschillende mensen met ieder hun eigen capaciteiten en vaardigheden, hun sterke punten. Leerzaam.
Hartelijke groet, Coby
Heerlijk, dat mensen elkaar zo aan kunnen vullen en daarom waarderen. Als je kan genieten van de ander, precies zoals die is, en dat je toch gewoon jezelf mag blijven! Ik denk dan meteen: Als we dat nu als partners ook allemaal eens leren… (en mijn partner dan niet meer zeurt over een rommelige keuken, maar lekker aanschuift…) Dan zijn we een wereld verder. Maar hoop doet leven!Op naar de verdraagzaamheid.
It takes a village to raise a child – inderdaad een waarheid als een koe, maar soms nog best moeilijk in praktijk te brengen. Want die anderen doen soms toch ook dingen anders dan je zelf zou willen. Maar ik ben ervan overtuigd dat mijn kinderen alleen maar winnen bij die village.