Ook al worden er boeken vol geschreven over hoe kinderen zich ontwikkelen en wat ze nodig hebben, het is toch uitvinden hoe je dat als ouder in de praktijk uitvoert. Ik weet nog hoe trots ik was dat mijn oudste meteen goed bij me begon te drinken. Dat hielp enorm om zelfvertrouwen te krijgen in mijn onwennige nieuwe taak als moeder. Toen de kraamverzorgster echter na zes dagen zei dat het nu toch wel echt tijd werd om haar op een strakker voedingsschema te zetten was ik totaal ontredderd. Want hoe doe je dat dan? Ze gaf er geen handleiding bij dus ik rommelde wat aan, hield het gehuil tussendoor soms wel en soms niet uit (oh, slecht-slecht-slecht want ik zou toch consequent zijn) en na een paar weken schoof het op zijn plek. Haha, victorie, ik had uitgevonden hoe het moest. Totdat er dan weer een ‘regeldag’ voorbijkwam en dan kon ik weer opnieuw beginnen.
Met naar bed brengen gingen wij geen gedoe krijgen, zo had ik mij voorgenomen. Dus dat deed ik liefdevol gedecideerd en met vaste rituelen, zoals het in de boekjes staat. En jawel, met negen weken sliep ze door en ook later nooit gezeur. Dat hadden we toch maar mooi voor elkaar, klopten we onszelf op de borst.
Tegen de tijd dat de tweede werd geboren had ik echt het gevoel dat ik het te pakken had, dat ik snapte hoe het werkte. En kijk zie je wel, de jongste dronk ook meteen als een voorbeeldkind uit de folders van Borstvoeding Natuurlijk. Binnen no time hadden we haar ‘op schema’ en we voelden ons ervaren volleerde ouders. Laat maar komen die kinderen, als het zo gaat kunnen we er wel tien aan, zeiden we nog tegen elkaar. Maar met zes weken huilde ze elke avond van 18u tot 22u, de enige remedie was vasthouden en rondlopen. Elke nacht werd ze bovendien drie tot vijf keer wakker. Als ze haar speen weer had en even getroost was lagen we 3 minuten later weer terug in bed (maar zie dan maar weer in te slapen). Dat hield ze de eerste drie jaar van haar leven vol, wat we ook probeerden. Ik schaamde me met terugwerkende kracht over het leedvermaak waarmee ik de verhalen van vrienden over gebroken nachten had aangehoord.
Boeken zijn nuttig om kennis op te doen over de kinderlijke ontwikkeling. Daarnaast is het ouderschap een continue leerschool voor de eigen ontwikkeling. Mijn grootste strijd was vrede krijgen met de onplanbaarheid van het bestaan. Daarnaast heb ik mijn lessen in nederigheid gekregen. Mijn twee totaal verschillende kinderen relativeren bovendien mijn invloed als opvoeder. En bovenal heb ik leren kijken, uitvinden, bijstellen, uithuilen en opnieuw beginnen.
Brr, nou, de borstvoeding, daar ben ik ook supertrots op, ging heeel goed, maar dat slapen… Ik geloof dat de nachten dat zoonlief heeft doorgeslapen op de vingers van twee handen te tellen zijn….. Ach, alles went :-)
En ik ben van het type moeder die het onzin vindt een baby te laten huilen. Ze kunnen nog niet praten, nietwaar? Ik heb daarmee mijn zoon het ritme laten bepalen en daarmee hebben we een evenwichtige en rustige babytijd gehad én verliep alles eigenlijk als vanzelf volgens het boekje. Al die stomme regeltjes!
Maar misschien had ik ook gewoon geluk. :-)
Reactie is geredigeerd
dag Solvejg en Thera, en wat hebben jullie uitgevonden over jezelf bij het grootbrengen van je kind – vroeg zij nieuwsgierig…
Dank je! Deze spijtoptant heeft enorme, veel-te-late, nesteldrang, en ik weet nu weer hoe het was…
NEE! NEE! NEE!! MEVROUW!!!
Jezelf opvoeden en het kind kind laten zijn.
Mira! Diepe buiging voor jou! Dat is het!
dag mevrouw, bedoel je dat je opeens weer weet hoe de babytijd is/was en je daar nu niet meer naar terugwil?
dag Mira, dat is mooi dat je dat zegt. Want het is zo waar dat zelfopvoeding het ondergeschoven kind is en we het snel bij (de ander c.q.) het kind zoeken.
dag Thera, doe er je voordeel mee ;-)
Steeds opnieuw beginnen. Dat is een troost…
Oh, wat een mooie bijdrage over een tijd dat je als mens leert en leert en leert, ik was nooit mezelf geweest als ik niet de ervaring van kinderen hebben had gehad. ( gekke zin, maar goed daar heb ik patent op)
Ik leerde mijn goede en slecht kanten kennen, terwijl ik altijd dacht dat ik zo goed was, ik leerde vooral dat dingen zien bij anderen anders is, dan zelf die verantwoording te nemen en nog veel meer dingen en elk kindje is anders, neem ik alleen maar de borstvoeding, de oudste kinderen vonden het geweldig en zogen vast en hap, de twee jongste haalde hun neus er voor op en ik altijd maar roepen: borstvoeding een makkie!
Maar ik ben gaan kolven, in een fles gieten en dat bijna een jaar, kregen ze het toch binnen, een werk! Maar je leert dat je sommige dingen nooit meer over kan doen, dat sommige dingen beter zijn en ik leerde mezelf niet meer zo belangrijk te vinden en gelukkig mocht ik die les leren. Ben er nog steeds hard mee gaan de slag. Fijne dag!
Ik ben dan wel geen moeder, maar wel een trotse tante.
En dit geworstel is zo herkenbaar.
Ik zie het terug in mijn zus.
Blij dat jij één van de vrouwen bent die die roze wolk durven doorprikken.
Ja van dat soort reacties van de kraamverzorgster kun je onzeker worden! Mijn zoon heeft enorm weinig slaap nodig. Dus de hele middag actief, al in de kraamdagen. “Moet je hem niet zo veel aandacht geven, zo slaapt hij niet”, zei ze. Maar hij gaf geen teken dat hij naar slaap taalde…..Heeft nooit een middagslaapje gekend als baby….Hij heeft nog opvallend weinig slaap nodig….
Zo herkenbaar Janneke! Ik herinner me nog van lang geleden dat mijn oudste, nu 44, steeds huilde. Borstvoeding verliep moeilijk maar de kraamverzorgster wilde dat ik hem op vaste tijden aanlegde, anders zou hij lui worden. En het kind maar huilen, tot mijn moeder er na zes weken genoeg van had en een flesje voor hem maakte! Volgens haar had het kind gewoonweg honger. Hij dronk de flesmelk en ik heb hem nooit meer horen huilen. En ook geen borstvoeding meer gegeven. Wat een onzekere moeder was ik toen…en nu als ‘oude’ moeder ben ik nog steeds bezig met uitzoeken hoe ik met mijn jongste het beste kan omgaan, en die is 24. Ik ben geen opvoeder meer maar ‘vecht’ nog elke dag tegen de meningen van anderen over wat ik zou moeten doen, hoe ik met haar om moet gaan…Thuissituatie kan ik beter handelen dan de vele meningen van anderen die het ‘wel weten’ en mij dat ook wel eens zullen zeggen..Blij met jouw stuk. Dank je!