Invoegen
Voorzichtig trek ik mijn kleren aan, het gaat langzaam maar dat geeft niet. Ik ben eigenlijk alweer te moe tegen de tijd dat ik aangekleed ben. Dat hakt erin, zo’n venijnige buikgriep. Maar ik wil nu eindelijk wel weer eens beneden zijn, desnoods ga ik na het eten meteen weer terug naar bed. Mijn maag knaagt, zin in eten, dat is lang geleden. Voetje voor voetje scharrel ik twee trappen naar beneden. ‘Hé mama, je bent weer beter!’ roepen de kinderen verheugd. Ik krijg een dikke knuffel, mijn man ziet het glimlachend aan. Hij weet dat ik nog wel een paar dagen nodig heb om weer op krachten te komen. We kunnen meteen aan tafel, alles staat al klaar, wat een heerlijke luxe. [...] Lees verder
‘Maar zo wil ik het niet. Ik had het me anders voorgesteld!’ Huilend zit ze tegenover me. Met moeite slik ik mijn eigen tranen weg, want o wat is dat herkenbaar. Deze moeder wil helemaal niks geks. Ze wil spelletjes doen, kletsen, knutselen, kneuteren en het samen gezellig maken op een vrije dag. Maar telkens weer draait het uit op ruzie, op gedoe, wil de een niet wat de ander wil en voor ze het weet is ze aan het schipperen en politie-agent spelen en is de knusheid ver te zoeken. Toen ik haar vroeg hoe ze haar verlangen naar gezelligheid op een andere manier vorm kon geven brak ik haar laatste strohalm. Weg is de hoop dat ik haar tips ga geven hoe ze de kinderen gezellig samen kan laten spelen. [...] 
“Geen normaal gesprek mogelijk met je kind? Zit je met je handen in het haar? Altijd ruzie in huis? Het kan ook anders. Lees dit boek, volg het 5-stappenplan dat de auteurs in de praktijk hebben getest en je haalt de zon weer in huis. Opvoeden was nog nooit zo eenvoudig.” Wat heerlijk, denk ik als ik het artikel in het gerenommeerde opvoedblad lees, een boek dat als een gebruiksaanwijzing de weg wijst. Dat de oplossing is voor alle geruzie waar ik dagelijks mee worstel. Wat bijzonder dat er mensen zijn die universeel werkende mechanismen weten uit te denken die op elk kind en op elke ouder toepasbaar zijn.
De dag is amper twintig minuten oud of de dames vechten elkaar al de tent uit. Ondertussen smeer ik onverstoorbaar de boterhammen voor de broodtrommels, ik kan dat ’s ochtends vroeg helemaal niet aan met mijn ochtendhumeur. Dus. Als het gekissebis niet ophoudt zoek ik mijn heil in een andere maatregel dan negeren: “Als je niks aardigs tegen elkaar kunt zeggen, dan zeg je maar niks. Vanaf nu wil ik dat het stil is en je doet alleen je mond open om er een boterham in te stoppen.” Ik doe mijn best niet boos te klinken, dan zou ik immers mijn eigen glazen ingooien. En zowaar, het werkt. Het is een paar minuten stil en daarna is het ontbijtklimaat een stuk vriendelijker. [...] 
Mijn hele jeugd heb ik doorgebracht in het geboortehuis van mijn vader. Honkvast op één plek. Af en toe een verbouwing, een nieuw behangetje, een ander paadje door de tuin en ik wisselde natuurlijk regelmatig met mijn broer en zus van kamer maar nooit reed de verhuiswagen voor onze deur. Mijn eerste jaar op kamers verhuisde ik prompt drie keer. Toen ik afstudeerde kocht ik mijn eerste huisje en inmiddels ben ik alweer vier huizen verder. Ik vind dat leuk huizen kijken, en kopen (al hou ik minder van het verhuizen zelf, dat is een lastige combinatie geef ik toe). Sinds kort kriebelt het weer. De ingestorte huizenmarkt ten spijt surf ik verlekkerd over Funda en pas het ene na het andere huis. [...] 
‘Mama, jij had toch een eigen school waar je kinderen leerde naaien?’ “Jazeker en ik had ook wat meisjes die ik opleidde tot naailerares. Dat was erg leuk om te doen.” ‘Maar mam, waarom ben je daar dan mee gestopt?’ Ik weet nog precies waar ik stond ik het mijn moeder vroeg. Ik was een jaar of veertien en ik begreep er niks van. Hoe kon je zoiets nou opgeven? Een zelf opgebouwde school, een eigen bedrijf. ‘Tja, daar dacht ik eigenlijk niet over na. Dat deed je gewoon als je trouwde.’ Ik vond het onbegrijpelijk en ontzettend ongeëmancipeerd. Echt belachelijk. Later vertelde mijn schoonmoeder dat ze als schooljuffrouw werd ontslagen toen ze trouwde. Normale gang van zaken in de jaren zestig. [...]
Recente reacties