Waar zijn mijn sleutels nou weer? We moeten gaan anders komen we te laat op school. Ik zoek me een ongeluk. In de la, in mijn jas, in mijn tas, op de tafel; niks. “Ik word gek van jullie!” krijs ik harder dan ik wil. “Ik blíjf aan het opruimen en jullie maken er steeds weer een troep van. Doe ook ’s wat!” Ik ontplof ogenschijnlijk uit het niets. De meisjes schrikken zich een hoedje. Mijn lief is een week weg en tot nu toe vlogen we als eendrachtig driemanschap door de dagen maar plotseling ben ik er helemaal klaar mee. Ik weet het, er zijn talloze ouders die het altijd in hun eentje moeten doen maar het voelt ontzettend kwetsbaar om in mijn eentje zo verschrikkelijk verantwoordelijk voor alles te zijn. En dan ook nog die eindeloos aangroeiende rommel die maar niet opgeruimd komt. De afwas op het aanrecht, de stapels ongevouwen was, het rondslingerende speelgoed, de neergesmeten schooltassen, de kranten en de post, de eettafel die afgeruimd moet worden – het komt telkens weer terug, het houdt maar niet op. Natuurlijk helpen de kinderen mee en leren ze hun eigen spullen opruimen. Het is alleen een onderdeel van het huishouden waar ik zelf minder goed mee uit de voeten kan. Ik voel me als de vrouw in het sprookje bij die alsmaar uitdijende rijstebrijpot, die smeekt of het op mag houden. En hoe hard ik er ook van eet de pot stroomt over en blijft maar overstromen tot het hele huis, de hele straat, het hele dorp onder de rijstebrij gelopen is.
Sinds ik moeder ben, ben ik gevoeliger voor rommel. Dat is onhandig want er is meer rommel sinds ik moeder ben. In mijn éénpersoonshuisje wist ik feilloos de weg in de verschillende stapels die her en der verspreid lagen. Ik kon altijd mijn schaar vinden en greep nooit mis als ik een pen nodig had. “Ik vind het belangrijk dat ik niet hoef te zoeken, daarom hou ik de boel graag op orde” zei ik tegen mijn vriend die de neiging had alles op te ruimen zodra hij binnen was. Hij schoof onder tafel van het lachen. Ik begreep er niks van want mijn systeem beviel me goed. Het hoeft van mij niet opgeruimd te zijn, als ik alles maar kan vinden. Met eindeloos veel geduld heeft Tijs systemen ontwikkeld die mijn behoefte aan orde – gecombineerd met de onmogelijke wens om niet teveel te hoeven opruimen – ondersteunen. Hij maakt het systeem, ik hou het bij. Dat is de verdeling. Maar kinderen doorkruisen dat. Daar zijn het kinderen voor. En ik wil ze ook niet neurotisch nadragen dat ze alles moeten opruimen, daar heb ik immers zelf ook een hekel aan. Maar o wee de heftige golf die me dan overspoelt als ik wéér mijn sleutels niet kan vinden terwijl ik al dagen aan het sloven en rennen ben. Dan is de redelijkheid ver te zoeken. Sorry lieve kinderen, straks maak ik het weer goed, o.k.? Nu eerst mijn sleutels zien te vinden.
Ik denk dat die sleutels e.d. ook in een systeem moeten. Ik stop alles wat ik bij me moet hebben als ik zo Nederland uit wil rijden, terug in mijn rugzak. Onmiddellijk.
Mijn vrouw is altijd iets kwijt wat wij moeten opzoeken,
En de rommel is in dit puberhuis even groot, maar omdat het huis geloof ik groter is en mijn pubers ouder zijn, is er relatief nog meer rommel. Te veel, in ieder geval om op te ruimen…
Sterkte in deze woelige tijden, en de Sint rukt al weer op…:-)
Ik weet het Oliphant en ik doe mijn best ;-)
En wat werkt bij jou als een lap op een rode stier als het over kinderen grootbrengen gaat?
Begrijpelijk dat je je doorsnee kind geen opruim neurose wilt bezorgen. Wij moeten wel alles op zijn plaats zetten, want mijn zoon ‘kan’ niet naar school als een detail niet klopt…o ja mijn sleutels leg ik in mijn eigen la waar mijn zoon niet in mag of in mijn broekzak….altijd bij de hand….ik ben vroeg op de ochtend al aangekleed voor het geval er onderweg iets niet ‘klopt’ en ik moet assisteren.
ons apartement incluis badkamer en keuken is 40m2.
inmiddels gaat zoon parttime naar dagverblijf maar na een hele dag thuis (met ons of oma) staat het echt heel snel allemaal op zijn kop.
voordeel: je hoeft nooit lang te zoeken in zo’n kleine ruimte we moeten het wel met heel weinig spullen doen en het is ook allemaal zo weer opgeruimd.
Ik ben zo’n moeder die er alleen voor staat. En ik ken dit gevoel maar al te goed. Bofkont dat jouw partner een aanvulling is en geen extra struikelblok. :-)
dag Lisette, dat is een hele klus om preventief de orde te bewaken als dat niet voor jezelf nodig is. Petje af.
dag nancy, op 40m2 kan het nooit ver weg zijn maar moet je ook woekeren met de ruimte stel ik me zo voor. Maar ieder heeft zo zijn eigen ontplof-knoppen, die van jou gaan ws niet over opruimen?
dag Thera, nou en of prijs ik me gelukkig dat ik er niet alleen voorsta! Als ik een week alleen draai merk ik dat de vermoeidheid toeslaat en gemakkelijker uit mijn slof schiet. Hoe ga jij daar mee om?
Eerst je eigen zaken op orde hebben, dan gaat het met de kinderen iets simpeler. Als je tenminste redelijk (je kent de grenzen) principieel blijft. Laat je de boel versloffen (word je hun slaafje) dan is de weg terug een harde en bobbelige.
En geef je zoveel verantwoordelijkheid als ze aankunnen… Niet meer, maar zeker niet minder. Alles wat zij aankunnen, is niet langer een last (al blijf je uiteindelijk verantwoordelijk).
Als je dat volhoudt (hetgeen niet meevalt) wordt het iets makkelijker als ze ouder worden.
En laat heel soms even alle regels vallen. Maar nooit omdat je moe bent. Omdat je het je kan veroorloven.
Dank je Metamama. Natuurlijk ben ik ook niet altijd in topvorm (dat is niemand), alleen je probeert dat tot het uiterste wel te zijn, omdat je kind het dan beter redt.
Oh zo herkenbaar!
Weet je wat Tim dan ook vaak doet, mij de hele tijd achterna lopen met oeverloos gekwebbel en ‘dingetjes’ die mij volledig mijn concentratie doen verliezen terwijl ik op zo’n moment vooral denk “OK, denk na! WAAR heb je ze gelaten??” en geen enkele aandacht meer kan opbrengen voor iets anders dan het Heilige Doel, het vinden van de sleutels.
Wat begint met een rustig “nu even niet..” gaat over naar een wanhopig “Help me toch!” en kan ook bij mij wel eens eindigen in een zenuwachtig gesnauw, maar volgens mij snappen ze dat best hoor, maak je geen zorgen :))
Ligt er in die brij niet zo’n sleutelhanger uit vervlogen tijden die piept wanneer je fluit ? : )
Samen met de kinderen kwam flylady de deur binnen. Met z’n allen houden we ons huis (redelijk) opgeruimt en zorgen we ervoor dat de sleutels ed. op hun plekje liggen.
Elke avond voor we naar bed gaan hebben we dus ook een hotspot removal dril. Dat wil zeggen dat we de rommelplekjes opruimen en de dingen die daar liggen op hun eigen plek leggen. Dat duurt maar 15 minuten (soms nog niet eens) en dan leggen we de dingen die morgen nodig zijn (tassen, kleding ed.) klaar zodat we die zo kunnen pakken.
Ha metamama! Oh, ja, heel erg herkenbaar dit keer :-) Ik heb voor mijn sleutels een vaste plek: bij de deur heb ik een plankje met haakjes. Als ik binnenkom, hang ik ze op en als ik wegga, pak ik ze er vanaf. https://www.volkskrantblog.nl/bericht.php?id=113450 is inderdaad een heel goed idee…….. (pff, maar daar word je ook gek van op den duur). Succes!!
Vanmorgen nog. Ik zou echtgenoot naar de trein brengen. Alles had hij de avond van te voren klaar gezet, tas, gsm, portemonnee met kaartje….
Toen ik echter op afgesproken tijdstip naar de auto liep was de tas, die hij eerder op de ochtend in de hand gehad had (zei hij) weg.
Onvindbaar weg. We hebben elk 2 rondjes door kamer keuken gang garage auto gemaakt. Onvindbaar. Zelf twijfelde ik of tas er echt wel was geweest, echtgenoot is tikje chaotisch.
Zonder tas ging hij weg. Thuis maak ik koffie en ik wil achter de pc gaan zitten. Daar ligt de tas, op de stoel klem tegen het pc meubel aan. Smal en donker……