Herinneringen kweken
Jonge kinderen ontwikkelen gemakkelijk valse herinneringen aan zeer onwaarschijnlijke gebeurtenissen. Aldus onderzoek van de Universiteit Maastricht naar de betrouwbaarheid van het geheugen van kinderen. Van de 91 ondervraagde basisschoolkinderen meende 70 procent ooit een ontvoering door een UFO te hebben meegemaakt nadat zij hier fictieve informatie over hadden gekregen. Onderzoeker Henry Otgaar: ‘In het verleden zijn in de Verenigde Staten leraren aangeklaagd voor jarenlang ritueel kindermisbruik op basis van bizarre, hoogst onwaarschijnlijke herinneringen van leerlingen, die achteraf door experts als valse herinneringen werden gezien, uitgelokt door suggestieve ondervragingen. Het is dus bijzonder relevant om onderzoek te doen naar valse herinneringen bij kinderen.’
Waar ik nou nieuwsgierig naar ben; kun je ook valse herinneringen voor goede gebeurtenissen aankweken. Da’s dan misschien niet eens zo’n gek idee als een kind een beroerde tijd heeft meegemaakt. [...] Lees verder
“Papa, wil je met me spelen?”, met haar allerliefste stemmetje probeert de jongste hem te verleiden. Ik zie mijn man kort opkijken om te zien waar ze mee bezig is. Ze heeft waarschijnlijk een maatje nodig bij de theevisite van haar poppenharem. Ze kent het antwoord eigenlijk al, toch probeert ze het. ‘Nee lieve schat, met poppen kun je zelf spelen. Ik ga even door met opruimen. Straks wil ik je wel voorlezen of samen een kruiswoordraadsel doen?’ Ik hoor alleen het eerste deel van zijn gedecideerde antwoord en woest vlammend kolkt de woede door mijn aderen. Hij wijst mijn kind af, au, dat doet pijn. Hoe vaak heb ik niet de taart aangesneden voor de poppen en eindeloos chirurgje en patiënt gespeeld. [...] 
‘Oh jee, is de muziekles al om tien vóór half vier, ik dacht om tien óver.’ We rennen en vliegen en halen het nog net. Elk nieuw schooljaar is het blijkbaar nodig dat alle clubjes hun tijden wijzigen. Het duurt een tijdje voor dat in mijn systeem zit. Gelukkig verandert er meer. Mijn oudste dochter heeft nu zelf in de gaten welke dag het is en wat haar te doen staat. En ze herinnert me daar aan (al is het aan de late kant). Voor mij een kans om te proberen of ik de agendabewaking bij haar een beetje los kan laten. Dat is wel even wennen.
“Mama, hoe komt het dat Ineke altijd alleen maar snapt wat ze zelf heeft meegemaakt?” Ik ben even helemaal van mijn sokken, mijn zevenjarige dochter slaat de spijker op zijn kop voor deze oppas. Wat een inzicht en een wijsheid. “Ze zegt dat ik mijn ijs niet zo snel moet opeten omdat je dan hoofdpijn krijgt maar dat heb ik helemaal niet. Als zij dat krijgt wil dat toch niet zeggen dat ik daar ook last van heb!” Verontwaardigd doet ze er nog een schepje bovenop. Het is me duidelijk lieve meid, ik begrijp wat je bedoelt.
‘L i e v e o m a’, haar vinger zweeft boven het toetsenbord en zoekt alle letters af naar de volgende. ‘Mam, wil jij het niet even voor me doen, het duurt zo lang.’ Maar ik laat haar lekker zelf ploeteren op haar eerste mailtje aan oma. Als het berichtje met veel zuchten en steunen eindelijk klaar is vraagt mijn intens tevreden kind ‘hoe laat krijg ik dan antwoord?’ Ik schiet in de lach, denk terug aan de enorme hoeveelheid brieven die ik als jong meisje in de brievenbus heb gegooid. Hoe heerlijk het was om elke dag de post te halen met de hoop dat er ook voor mij iets bij zou zitten. Die broze contactlijntjes die uitgezet waren op zo’n moment, het verlangen naar antwoord, dat warme gevoel van verheugen dat als een zijdezacht laagje over de dag lag. [...]
Recente reacties