ouderschapsdeskundige
“Toen nou, opschieten jongens, anders komen we te laat op school.”
“Hoe laat kom je thuis? 1.00 uur lijkt me wel mooi.”
“Nee mama, ik wil díe koekjes hebben!”
Daar gaan we weer – Ken en ontwikkel je opvoedstijl in vijf avonden
Iedereen kent die situaties waarin je één of twee zinnen uitwisselt en het verdere verloop van de discussie te voorspellen is. Vaak levert dat scènes op die volgens een vast stramien verlopen. Vandaar de verzuchting ‘daar gaan we weer.’ Deze negatieve patronen ondermijnen de sfeer en bovendien vreten ze vaak energie.
Wanneer je met één of meer kinderen regelmatig in dezelfde problemen terechtkomt, kom dan naar de cursus opvoedstijlen. Het kennen van je opvoedstijl biedt vaders en moeders handgrepen om het ‘daar gaan we weer’ patroon te veranderen in een positief ‘zo gaan we voortaan’ scenario. [...] Lees verder
Knuffelen gaat niet zo goed
Ze roepen hé joh, je weet het hè,
en lezen de krant.
Over de rand kijken ze mee
hoe je je huiswerk doet
of niet.
je staat versteld van
wat ze weten over de wereld.
Meer dan van jou bijvoorbeeld.
Vaders zijn zo. Ze laten niets merken
tot er iets is.
Dan leer je ze kennen als moeders.
Johanna Kruit (1940)
Uit ‘Als een film in je hoofd’ (1989) [...] Lees verder
Mijn hele jeugd heb ik doorgebracht in het geboortehuis van mijn vader. Honkvast op één plek. Af en toe een verbouwing, een nieuw behangetje, een ander paadje door de tuin en ik wisselde natuurlijk regelmatig met mijn broer en zus van kamer maar nooit reed de verhuiswagen voor onze deur. Mijn eerste jaar op kamers verhuisde ik prompt drie keer. Toen ik afstudeerde kocht ik mijn eerste huisje en inmiddels ben ik alweer vier huizen verder. Ik vind dat leuk huizen kijken, en kopen (al hou ik minder van het verhuizen zelf, dat is een lastige combinatie geef ik toe). Sinds kort kriebelt het weer. De ingestorte huizenmarkt ten spijt surf ik verlekkerd over Funda en pas het ene na het andere huis. [...] Lees verder
‘Mama, jij had toch een eigen school waar je kinderen leerde naaien?’ “Jazeker en ik had ook wat meisjes die ik opleidde tot naailerares. Dat was erg leuk om te doen.” ‘Maar mam, waarom ben je daar dan mee gestopt?’ Ik weet nog precies waar ik stond ik het mijn moeder vroeg. Ik was een jaar of veertien en ik begreep er niks van. Hoe kon je zoiets nou opgeven? Een zelf opgebouwde school, een eigen bedrijf. ‘Tja, daar dacht ik eigenlijk niet over na. Dat deed je gewoon als je trouwde.’ Ik vond het onbegrijpelijk en ontzettend ongeëmancipeerd. Echt belachelijk. Later vertelde mijn schoonmoeder dat ze als schooljuffrouw werd ontslagen toen ze trouwde. Normale gang van zaken in de jaren zestig. [...] Lees verder
Na lang heen en weer gepraat zijn we er uit, we gaan samen in zee. Spannend, een hele nieuwe klus op een voor mij onbekend terrein. Ik denk wel dat ik het kan maar ik heb het nog nooit eerder gedaan. Voor de ander is ook nieuw dus het wordt samen pionieren. Of ik nog wel even een offerte wil maken? Ja natuurlijk, dat hoort er ook bij. Hoe schat ik in hoeveel tijd het me gaat kosten? Of moet ik aan de andere kant beginnen; hoeveel uur heb ik nog over om erin te steken? Maar kom ik daar dan mee uit? Zou het mogelijk zijn om het on the fly bij te stellen of zit ik vast aan de geraamde uren? [...] Lees verder
Australisch gezegde [...] Lees verder
“Ze is ’s ochtends nog niet met tien stokken uit bed te krijgen. Niet dat ik een stok gebruik hoor maar bij wijze van spreken. Of ik haar nu vijf keer of tien keer roep, het maakt niet uit. Pas op de laatste nipper staat ze op. En ja, dan is het haast-haast en een hoop gemopper. Van haar, van mij – nou lekker begin van de dag, ook goedemorgen.” Haar ogen spuwen vuur, haar mond vertrokken tot een dunne streep. De goedmoedige moeder die bij me binnenstapte is nauwelijks herkenbaar. “Echt, ik heb alles al geprobeerd, maar niks werkt.” Inmiddels is de toon verongelijkt, alsof haar zevenjarige dochter haar groot onrecht aandoet. Dan valt ze stil. Ze leunt verslagen achterover. [...] Lees verder
“Volgens mij krijgt de poes jongen.” Mijn man gelooft er niks van ‘ze is toch aan de pil, dat gaat heus wel goed.’ Maar ik heb mijn twijfels, ze is zo dichtbij-ig, ze ligt steeds languit en volslagen voor pampus op de bank en bovendien voel ik haar tepels plotseling terwijl me die nooit eerder waren opgevallen. Als twee weken later de dierenarts mijn vermoeden bevestigt barst de plaatsvervangende nesteldrang bij mij in alle hevigheid los. Ik lees poezenboeken, denk over nestkisten en loop met poezenogen door het huis op zoek naar een geschikt plekje om te bevallen. Ook al is het nog lang niet zo ver, echt ver weg is het niet want poezen – zo hoorden we tot onze grote schrik – dragen maar negen weken. [...] Lees verder
Routineus vul ik tijdens het ontbijt de trommels met bruine boterhammen, één met kaas, en bij wijze van concessie één met chocopasta. Dan nog de drinkbekers en een stuk fruit en ze kunnen er weer een hele schooldag tegenaan. Tevreden sorteer ik de stapeltjes uit. Dat heeft deze moeder weer mooi voor elkaar. “Mama, mag ik een koek mee?” Pardon, waar komt dat opeens vandaan? “Iedereen heeft altijd een koek mee en wij nooit. Wij hebben altijd fruit, ik wil ook een koek mee naar school.” Iedereen – altijd, galmt het na in mijn hoofd. Hebben kinderen op deze leeftijd wel vaker last van, het is aan mij om dat te relativeren. Aan de andere kant, misschien ben ik wel te braaf? [...] Lees verder
Recente reacties