Opgeruimd
Waar zijn mijn sleutels nou weer? We moeten gaan anders komen we te laat op school. Ik zoek me een ongeluk. In de la, in mijn jas, in mijn tas, op de tafel; niks. “Ik word gek van jullie!” krijs ik harder dan ik wil. “Ik blíjf aan het opruimen en jullie maken er steeds weer een troep van. Doe ook ’s wat!” Ik ontplof ogenschijnlijk uit het niets. De meisjes schrikken zich een hoedje. Mijn lief is een week weg en tot nu toe vlogen we als eendrachtig driemanschap door de dagen maar plotseling ben ik er helemaal klaar mee. Ik weet het, er zijn talloze ouders die het altijd in hun eentje moeten doen maar het voelt ontzettend kwetsbaar om in mijn eentje zo verschrikkelijk verantwoordelijk voor alles te zijn. [...] Lees verder

Sta ik daar weer ongewassen, ongekamd in mijn kloffie van gister op het schoolplein. Om me heen fris en fruitig opgemaakte moeders en een enkele vader strak in het pak. De net geborstelde haren van mijn jongste dochter slierten alweer slordig om haar o zo lieve snoetje. Wéér geen vlechtjes, staartjes, haarband in gedaan. Het is dat ik weet dat ze niks tekort komt maar de
“Ik vind het best als ze groot worden, maar ze moeten wel bij mij blijven”, voor een grapje komt het ongemeen fel uit haar mond. Binnenkort gaat haar oudste op kamers en ze kijkt er niet naar uit.Wat een vreemde taak hebben we toch als ouders; je stopt ontzettend veel energie in je kind met als belangrijkste doel dat ie je niet meer nodig heeft. Gelukkig leren we dat schakelen al vroeg,
‘Mama’, gilt mijn jongste dochter naar beneden (de buren zijn hopelijk al wakker), ‘mama, wat past er bij mijn rose rok?’ Tegenwoordig passen alle kleuren bij elkaar zeggen ze, maar ik ben nog grootgebracht met het idee dat rood en oranje vloekt. Ik roep behulpzaam terug; ‘rood, blauw, paars, wit kan ook, eigenlijk passen alle t-shirts die je hebt er wel bij.’ Hadden we niet afgesproken dat we niet naar elkaar schreeuwen in huis? Nou ja, laat maar even zo. Ondertussen probeert de oudste mij duidelijk te maken dat ‘iedereen’ uit haar klas op vrijdag een koek mee naar school krijgt in plaats van een boterham. Of zij dat voortaan ook mag? Ik heb geen koek in huis dus kom ik er nu gemakkelijk vanaf maar volgende week is die kwestie er natuurlijk opnieuw. [...]
“Estelle wil na de zomer graag gaan dansen, even op de website kijken welke lestijden er zijn en oh ja we moeten nog een speelafspraak voor haar regelen morgen omdat we anders logistiek in de knoop komen met de afspraak die Rosa heeft. Hadden we nou al een oppas voor volgende week? Trouwens wat is dat water wisselend van temperatuur, de combiketel moet ook weer eens nagekeken denk ik. Dat doet me trouwens denken aan de APK keuring voor de auto, slik, dat moet vóór 13 juli en dat is het alweer bijna. Ik ben benieuwd wanneer de poes gaat jongen, zou ze nog een vlooienprik mogen nu ze zwanger is? Als ik nou dadelijk eerst de BTW even regel dan kan de administratie naar de accountant. [...]
“Ze blijft ook maar aan mijn kop zeuren met je moet dit doen, je moet dat doen en heb je daar wel aan gedacht. Dan heb ik al geen zin meer om het te doen. Ik doe het heus wel maar dan moet ze d’r mond houden.” Jelmer, mijn 17 jarige oppasbuurjongen, lucht grommend zijn hart. Enigzins beschaamd hoor ik het intieme kijkje in de opvoedkeuken van de buurvrouw aan. Aan de andere kant lukt het me ook niet om een glimlach te onderdrukken over deze klassieke puberscène. “Ik weet toch ook heus wel dat ik mijn schoolwerk moet doen maar zij zanikt zoveel aan mijn hoofd, terwijl ze er niks van afweet, dat ik liever het huis uitga om bij mijn vrienden te zijn. [...]
Recente reacties