Schrijven met ouders; kom op verhaal!
Kinderen grootbrengen is soms een hele klus. Altijd maar ‘de grootste’ moeten zijn als ouder is bovendien niet gemakkelijk. Vanuit bezorgdheid, frustratie of onzekerheid reageer je soms op een manier die je helemaal niet wilt. Waar komt dat vandaan? Wat vraagt het eigenlijk van ouders om kinderen groot te brengen? In Schrijven met ouders sta je als ouder centraal en onderzoek je je eigen ouderschap. Alle mensen met kinderen van harte welkom: van jong tot ‘oud’.
Schrijfervaring is niet nodig. Deze schrijfsessies gaan namelijk niet over mooi schrijven, of het optekenen van je levensverhaal. Het is een manier om al schrijvende te onderzoeken hoe jij je ouderschap beleeft.
In vijf ochtenden beschrijf je allerlei belevenissen van je ouderschap, vanuit verschillende perspectieven. [...] Lees verder
Op de vooravond van de Verwendag in 2012 is de eerste besloten groep voor ouders van een kind met autisme aangemaakt. Het idee was dat alle deelnemers dan nog lang konden na- en doorpraten. En al snel bleek het ook een fijne plek om van gedachten te wisselen over wat ouders nodig hebben om hun werk goed te kunnen doen. We bedachten regels om de veiligheid in de groep te waarborgen en zorgden ervoor dat de uitwisseling voorop staat en de groep niet vervalt tot een prikbord vol aankondigingen en reclame. Dat blijkt goed te werken.
‘Hij verveelt zich te pletter, dat vind ik zó moeilijk. Hij heeft geen vriendjes, hij kan de straat niet op, zijn kleine zusje haalt hem het bloed onder de nagels vandaan als ze zijn legobouwwerken “per ongeluk” omstoot en ik heb ook geen tijd en zin om dagelijks urenlang in de kou ergens in een of andere buurtspeeltuin op de rand van de zandbak te hangen. Ja sorry, dan ben ik maar niet de ideale moeder. Maar ik maak me wel zorgen om dat manneke van me. Nog geen zes jaar en nu al overal buitengesloten. Kleuters zijn hard hoor. Maar ja, ik zie zelf ook wel dat hij de gemakkelijkste niet is. Hij herkent alle automerken inclusief de verschillende uitvoeringen, terwijl we zelf niet eens een auto hebben, hahaha. [...] 
Veertien is onze jongste, en ze zit in de derde klas van het gymnasium. Sinds dit schooljaar vertikt ze het om haar huiswerk te doen. Als na de herfstvakantie de eerste onvoldoendes vallen, kijken mijn man en ik elkaar aan. Wat gaan we doen? We besluiten het op zijn beloop te laten en zijn benieuwd wanneer de wal het schip keert. Volgens de boekjes moet je over slapen, eten en zindelijkheid geen strijd aangaan, die verlies je als ouders. Dat geldt denk ik ook voor leren. Je kunt wel zeggen ‘je moet’, maar als ze zelf hun hersenen niet ‘aanzetten’ gebeurt er niks. 
‘Eigenlijk ben ik een ochtend mens, maar tegenwoordig moet ik ook avondmens zijn. Om twaalf uur moet ik Doris afkoppelen van zijn sondevoeding. In de nacht is het dan ook altijd nog wel een keertje bal en om kwart over zes springt de jongste alweer vrolijk op ons bed, klaar om aan de dag te beginnen. Mijn man helpt me waar hij maar kan, maar op de vrachtwagen maakt hij lange dagen. Hij is gestopt met rijden op het buitenland. Hij slaapt tegenwoordig dus wel altijd thuis, maar nu hij voor de Jumbo rijdt is hij vaak om vier uur ’s ochtends al op pad. Omdat er een paar collega’s ziek zijn, pakken ze nu om de beurt de avondrit erbij. [...] 
‘…Dus ik zeg: “Ik kom hem nu halen, kan me niet schelen dat hij al in bed ligt, haal hem er maar uit en pak zijn koffer in. Ik ben er over een half uur.” Ik was flink overstuur toen ik de groepsleiding belde. De dag ervoor hadden we onze zoon weggebracht naar de gesloten jeugdinrichting en ik was zo geschrokken van wat ik daar aantrof. Ontzettend kale kamertjes, overal gewapend glas, het leek wel een gevangenis! Ik was het er wel mee eens geweest dat hij daar naartoe ging, want het kon zo niet langer, maar toen ik zag waar hij terechtkwam wist ik niet meer of we er goed aan deden. We reden naar huis en ik heb de hele avond alleen maar zitten huilen met mijn man.’ [...]
Recente reacties