Denken
‘Kijk eens wat ik voor je heb meegebracht’ zeg ik enthousiast als ik terugkom uit de stad. Verwachtingsvol graait dochter Estelle in mijn tas. ‘Oh, is dat alles, wat moet ik daar nou mee?’ ze draait zich om en druipt teleurgesteld af. ‘Dat is toch handig, een map om al je muziekspullen in te doen? Ik dacht, dan heb je tenminste alles bij elkaar. Ik dacht dat je dat fijn zou vinden.’ ‘Heb ik dat gezegd dan?’ ‘Nee, maar ik zag je zo hannesen met al die losse papieren dus toen dacht ik…’ ‘Ja, toen dacht je dat ik dat handig zou vinden, maar dat vind ik dus niet’ zegt ze. ‘Jammer van het geld’ voegt ze er droog aan toe. [...] Lees verder
Vroeger kwam ik veel over de vloer bij wat in mijn ogen Het Ideale Gezin was. Een zoete inval, warme moeder, hecht en toch elkaars ruimte respecterend, aan tafel ging het over politiek & cultuur, feesten tot in de kleine uurtjes maar ook lome zwijgzame zondagmiddagen met een boek en een pot thee in de bloemige tuin. Toen de kinderen twintigers werden kregen de zussen ruzie omdat ze elkaars partner niet zagen zitten. De vader nam het op voor de oudste. De jongste ontplofte, zei dat ze vroeger al nooit gezien werd zoals ze was en geen voet meer over de drempel zou zetten. Met terugwerkende kracht viel de idylle van het gelukkige gezin in duigen.
Voorzichtig trek ik mijn kleren aan, het gaat langzaam maar dat geeft niet. Ik ben eigenlijk alweer te moe tegen de tijd dat ik aangekleed ben. Dat hakt erin, zo’n venijnige buikgriep. Maar ik wil nu eindelijk wel weer eens beneden zijn, desnoods ga ik na het eten meteen weer terug naar bed. Mijn maag knaagt, zin in eten, dat is lang geleden. Voetje voor voetje scharrel ik twee trappen naar beneden. ‘Hé mama, je bent weer beter!’ roepen de kinderen verheugd. Ik krijg een dikke knuffel, mijn man ziet het glimlachend aan. Hij weet dat ik nog wel een paar dagen nodig heb om weer op krachten te komen. We kunnen meteen aan tafel, alles staat al klaar, wat een heerlijke luxe. [...] 
‘Maar zo wil ik het niet. Ik had het me anders voorgesteld!’ Huilend zit ze tegenover me. Met moeite slik ik mijn eigen tranen weg, want o wat is dat herkenbaar. Deze moeder wil helemaal niks geks. Ze wil spelletjes doen, kletsen, knutselen, kneuteren en het samen gezellig maken op een vrije dag. Maar telkens weer draait het uit op ruzie, op gedoe, wil de een niet wat de ander wil en voor ze het weet is ze aan het schipperen en politie-agent spelen en is de knusheid ver te zoeken. Toen ik haar vroeg hoe ze haar verlangen naar gezelligheid op een andere manier vorm kon geven brak ik haar laatste strohalm. Weg is de hoop dat ik haar tips ga geven hoe ze de kinderen gezellig samen kan laten spelen. [...] 
“Geen normaal gesprek mogelijk met je kind? Zit je met je handen in het haar? Altijd ruzie in huis? Het kan ook anders. Lees dit boek, volg het 5-stappenplan dat de auteurs in de praktijk hebben getest en je haalt de zon weer in huis. Opvoeden was nog nooit zo eenvoudig.” Wat heerlijk, denk ik als ik het artikel in het gerenommeerde opvoedblad lees, een boek dat als een gebruiksaanwijzing de weg wijst. Dat de oplossing is voor alle geruzie waar ik dagelijks mee worstel. Wat bijzonder dat er mensen zijn die universeel werkende mechanismen weten uit te denken die op elk kind en op elke ouder toepasbaar zijn.
De dag is amper twintig minuten oud of de dames vechten elkaar al de tent uit. Ondertussen smeer ik onverstoorbaar de boterhammen voor de broodtrommels, ik kan dat ’s ochtends vroeg helemaal niet aan met mijn ochtendhumeur. Dus. Als het gekissebis niet ophoudt zoek ik mijn heil in een andere maatregel dan negeren: “Als je niks aardigs tegen elkaar kunt zeggen, dan zeg je maar niks. Vanaf nu wil ik dat het stil is en je doet alleen je mond open om er een boterham in te stoppen.” Ik doe mijn best niet boos te klinken, dan zou ik immers mijn eigen glazen ingooien. En zowaar, het werkt. Het is een paar minuten stil en daarna is het ontbijtklimaat een stuk vriendelijker. [...]
Recente reacties